Βιασμένη από εκμεταλλευτές και κηδεμόνες

Οι περισσότεροι βιασμοί γίνονται από πρόσωπα του οικογενειακού περιβάλλοντος, επιβεβαιώνουν οι στατιστικές.

Η κοπέλα λοιπόν βρίσκεται σε μια εξέδρα στη μέση της πλατείας. Έχει το ένα της χέρι στη θέση της ήβης της και το άλλο κρύβει τους δύο μαστούς της. Γύρω κοστουμαρισμένοι μουσάτοι συζητούν πώς να τη βοηθήσουν. Ο ένας την πιάνει από το μπράτσο και τη γυρίζει για να δείξει σε έναν καλοστεκούμενο τις μελανιές στον πισινό της. Έπειτα της κατεβάζει το χέρι από το στήθος της για να δείξει τα κόκκινα σημάδια.

-Να την πάμε στο Α΄βοηθειών, λέει εκείνος.

ο άλλος της αφήνει το χέρι εκνευρισμένος και τον κόβει απότομα.

-Όχι! λέει κοφτά. Δεν θέλουμε την ανάμειξη της αστυνομίας.

-Ε τότε πάρτην σπίτι σου, ανταπαντά ο άλλος.

-Έχω γυναίκα και παιδιά, του πετά εκείνος σηκώνοντας τα χέρια με απόγνωση.

Από μπροστά περνά κόσμος που κοιτάζει ακούει, δείχνει… Κάποιοι παρατηρούν το γυμνό σώμα και χαμηλόφωνα σχολιάζουν μάλλον χυδαίες φαντασιώσεις.

-Μαζεύτε τη φωνάζει ένα συντηρητικός ηλικιωμένος.

-Στην πρόνοια φωνάζουν κάτι γυναίκες με τρουακάρ κάλτσες και κοτσίδα.

Τότε πλακώνουν οι καμεράτοι και το παζάρι συνεχίζεται.

Η μικρά τώρα πια δεν ακούει τίποτα. Κρυώνει, έχει χλωμιάσει. Σφίγγει τα πόδια της σαν να είναι έτοιμη να κατουρηθεί πάνω της, μαζεύεται όσο μπορεί και τα χέρια της κοκκίνησαν από το σφίξιμο.

Όσο όμως και να σφίγγουμε τα πόδια μας, όσο και να προσπαθούμε με τα χέρια μας να κρύψουμε τη γύμνια μας -πόσα χέρια να έχουμε- είμαστε στο επίκεντρο της πλατείας του κόσμου και τα φλας ανάβουν σαν πυροτεχνήματα στη φιέστα των άλλων. Δεν ξέρουμε από ποιον να φυλαχτούμε και σε ποιον να στραφούμε για ένα βλέμμα συμπάθειας. Τα πιο πολλά βλέμματα λένε εύγλωτα: Καλά να πάθεις! Δεν ξέρουμε που θα μας πάνε, ποιος θα μας αναλάβει… Άλλοι αποφασίζουν για εμάς.

Η μαμά μας Ευρώπη μας παρέδωσε στο ΔΝΤ "για το καλό μας" κι εμείς φοβόμαστε για "όλα αυτά που θα κάνουν για μας, χωρίς εμάς". Η μαμά μας επιμένει ότι οι κατά καιρούς πατεράδες μας μάς βίαζαν κι εμείς χασκογελούσαμε. Οι σκανδαλοθηρικές φυλλάδες καγχάζουν συμπληρώνοντας το ρεπορτάζ με μολύβια που πήρανε φωτιά. Δάχτυλα μας δείχνουν. Εκατοντάδες, χιλιάδες δάχτυλα μας δείχνουν. Ζαλιζόμαστε, θέλουμε να τελειώσει όπως- όπως ο εφιάλτης. Ας αποφασίσουν κάτι στα γρήγορα, αρκεί να μας κατεβάσουν από εκεί και να μας πάνε κάπου μακριά από τις κάμερες. Έστω με κουρέλια, από την αρχή σαν μικρή παραδουλεύτρα, αλλά όχι εκεί. Μέσα στη ζάλη μας αντιλαμβανόμαστε ότι κάπου εκεί είναι και κηδεμόνας μας, ο οπίος κάνει ό,τι μπορεί ο καημένος, αλλά ξέρει ότι δεν μπορεί να μας υπερασπιστεί πια. Ποιος τον ακούει; Τον πήρε ήδη το ρεύμα. Είναι έτοιμος -σαστισμένος κι αυτός- να βάλει την υπογραφή του σε όποιον προσφερθεί πρώτος. Δεν έχει καν το χρόνο να διαβάσει τους όρους του συμβολαίου, πολύ δε περισσότερο τα ψιλά γράμματα…

Είναι η ώρα των νεόπτωχων που βγαίνουν στο σφυρί, στο σκλαβοπάζαρο της παγκόσμιας πλατείας. Ξέρουμε ότι πίσω από τα κάγκελα θα πληρώσουμε την αφέλειά μας και τη βουλιμία των άλλων. Θα πάρει χρόνια ο εγκλεισμός μας στο αναμορφωτήριο, το ξέρουμε άλλωστε.

-Βάλτε μας όμως γρήγορα να τελειώνουμε. Να τελειώνει το μαρτύριο. Να αρχίσουν να μετρούν οι ατέλειωτες ημέρες της ποινής του εξαγνισμού. Βάλτε μας μέσα! Τώρα!