Με στοίχειωσε η είδηση του νεκρού ενταφιασμένου Τούρκου, που όμως ήταν μόνο ενταφιασμένος αλλά όχι νεκρός. Με στοίχειωσε η φρίκη του να ξυπνάς μέσα σε ένα μνήμα και να πεθαίνεις άδικα εκεί, μάλιστα καταδικασμένος από τα αγαπητά σου πρόσωπα που θα το φέρουν βάρος πάνω τους μια ζωή ότι έθαψαν ζωντανό τον αγαπημένο τους. Η τραγικότητα της ανάμνησης της χαροκαμένης μάνας που εύχονταν πάνω από το μνήμα αν θα ήταν δυνατό να ανοίξει τα μάτια ο νεκρός της, καθώς αργότερα ανακαλύπτει ότι τα μάτια του ήταν ανοιχτά κι εκείνη ήταν που άθελά της του τα έκλεισε...
http://gr.hadnews.com/Τουρκία-Ο-νεκρός-που-φώναζε-απο-τον-τάφ.htm
Παρόλη την μακάβρια φρίκη του θανάτου, πάντα μου έκανε εντύπωση η φαιδρή μας προσέγγιση του. «Σύγχρονος Λάζαρος» σχολίασαν τα πρωτοσέλιδα το παραπάνω περιστατικό. «Τα τίναξε», λέμε μειδιώντας ειρωνικά για κάποιον που πέθανε. Και ποτέ μου δεν μπόρεσα να δώσω μια ικανοποιητική εξήγηση γι’ αυτή την ιλαρή στάση μας απέναντι στην απευκταία φρίκη του θανάτου.
- Δείχνει διάθεση εξορκισμού του θανάτου από εμάς, καθώς έτσι παίρνουμε την ανιστόρητη και παράλογη θέση ότι ο θάνατος είναι μόνο για τους άλλους κι όχι για εμάς.
- Εκφράζει τη χαρά μας που δεν ήμασταν εμείς στη θέση του νεκρού, ο οποίος σε αντίθεση με εμάς, δεν κατόρθωσε να αποφύγει τα μοιραία βέλη του χάρου ενώ εμείς του τη φέραμε...
- Απλώς προσπάθεια αποφόρτισης από το άγχος του μη αναστρέψιμα επικείμενου θανάτου.
Δεν ξέρω... Καλούνται ειδήμονες ψυχολόγοι, φιλόσοφοι, στοχαστές να συνεισφέρουν τη γνώμη τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου