Η μουσική που με συντροφεύει κάθε μέρα, όλη μέρα...

Αυτό τον καιρό με συντρόφευε Γαλλική μουσική: Mathieu Mireille, Michel Fugan κ.α.

     Την τελευταία εβδομάδα όμως, επέστρεψα στην Ελληνική μουσική με την Χάριτα Αλεξίου. Ένα παλιός δίσκος που τραγουδάει η ίδια και ο Κ. Σμοκοβίτης, δώδεκα τραγούδια , μεταφορές ισάριθμων ψαλμών του Δαβίδ, με άφησαν ευχάριστα έκπληκτο, σε μια εποχή που άθεοι διαδηλώνουν ενάντια στο σταυρό του σημείου μηδέν της Ν. Υόρκης:

http://axortagos.gr/ekthesi/iorki-mouseio-stavros-11is.html

     Την τελευταία εβδομάδα όμως, ακούω συνεχώς πολύ προσωπικά τραγούδια της από το δίσκο “Η αγάπη θα σε βρει όπου και να ’σαι”. Οι στίχοι της δείχνουν έναν άνθρωπο με ευαισθησίες και προβληματισμό εκτός από το ταλέντο της στη στιχουργία, σύνθεση και ερμηνεία.  Αναβλύζει πόνος, ρεαλιστική θεώρηση της ζωής και αρκετή μοναξιά. 

“Για ποιον να ζήσω, πες μου, για ποιον να ζήσω...;”

“Αν θες νερό άσε τη δίψα πρώτα να σε κυβερνά...”

“Είναι παράξενο αυτό που έχω να πω/ δεν ξέρω ποιος μπορεί αλήθεια να το νιώσει/ κάποιες στιγμές είμαι σαν μικρό παιδί που ακόμα θέλει στη μαμά του να θυμώσει...”

“Έφυγα από τον παλιό εαυτό μου, απ’ ότι ήτανε δικό μου, απ’ ότι έζησα... Ήρθε ο καιρός να δω το συρματόπλεγμά μου ριγμένο κάτω πατημένο. Δεν είμαι ποια ίδια με χθες, δεν τρέχω πια πίσω από πληγές... Λυπάμαι μόνο που δεν έχω κάποιον να προσέχω...”

“Μεγάλωσα, στο τέρας της πόλης ήπια φόβο πολύ, ήπια μόλυνση, ήπια ψέματα... ξεγλίστρησα απ’ τον πόθο μου να μάθω, κορόιδεψα τη δίψα μου να δω, γιατί είμαι εδώ, γιατί είμαι εδώ; 

Εμείς, άλλο εμείς! Πάντα γι’ άλλους μιλάμε, πάντα γι’ άλλα μιλάμε... έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε!”

    Άκουσα αυτό το δίσκο αυτές τις μέρες, περισσότερες από 20 φορές... Όμως και τα καλύτερα ακούσματα, κάποια στιγμή δεν μπορώ να τα ξανακούσω, επέρχεται ο κορεσμός. Μετά αρχίζει η αναζήτηση για κάτι καινούργιο! Σαν καταραμένα όντα μου φαινόμαστε! Η κατάρα του αιώνιου ανικανοποίητου, της αέναης εκζήτησης... “Τρώμε και δεν χορταίνουμε...”, “η αιώνια δίψα...” 

Και τι να πει κανείς για προηγούμενα τραγούδια της που τώρα θυμάμαι, όπως:

"Οι δικοί μου ξένοι είν’ πιο μακρινοί, είναι αυτοί που ζουν κοντά μου. Τους κοιτάζω, τους αγγίζω, τους μιλώ, τους ανοίγω την καρδιά μου. μα ο καθένα ταξιδεύει μοναχός, μες την άγνωστη ψυχή του, ο καθένας στη δική του ξενιτιά, πολεμάει για τη ζωή του! Οι δικοί μου ξένοι είν’ οι αγαπημένοι...”

Η συγκινητική ιστορία ζωής είναι “η μπαλλάντα της Ιφιγένειας”

“Της ψυχής μου ο ήχος είναι αυτός που ακούς

σε παραπλανώ με στίχους ψεύτικους

γιατί σε θέλω

Το τραγούδι μου γλυκό, λυπητερό,

Καρυάτιδα να γίνω δεν μπορώ για να με θέλεις...

Μια φωτογραφία μου παλιά κρατάς,

δεν της μοιάζω πια γι’ αυτό δεν μ’ αγαπάς...

Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μάτια μου,

σε γνωρίζει ο πόνος κι έρχεται κοντά σου,

ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου

κι έτσι κάνεις κουράγιο...”

“Είναι σκληρό για μια γυναίκα να 'ναι μόνη
στο λέω τώρα που η αλήθεια δεν θυμώνει.
Όση και να 'ναι η δύναμή μου, θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου
Η μοναξιά στήνει παγίδες και πληγώνει...

Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
το σπίτι μου έρημο μα κάνουμε παρέα.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε όλα ωραία.”