ΠΟΙΗΣΗ: Το παιδί μέσα μου

Χειμώνας κάιτοι ηλιόλουστος. Χριστούγεννα πλησιάζουν. Καιρός για μελαγχολία και ενδοσκόπηση, καθώς κι αυτός ο χρόνος οδεύσει στο τέλος του. Καιρός για ποίηση. Ξαναδιαβάζω αυτό το ποίημά μου ακούγοντας... Frank Sinatra. Σας το αφιερώνω για τη βραδιά.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ

7 Νοεμβρίου 2003

Παραταγμένα τα κτήρια

Τα δέντρα πανώρια στη γραμμή

Και στο βάθος του διαδρόμου με την ασημόσκονη

δεσπόζει γελαστό

ένα φεγγάρι καλοσυνάτο.

Ο δρόμος μακραίνει

Τα δέντρα χαμηλώνουν

Κι απ’ τα νερά του σιντριβανιού

Δίπλα στο έρημο παγκάκι

Προβάλλει μια παρουσία

Η παρουσία της μοναξιάς,

Η παρουσία ενός παιδιού γεμάτου όνειρα

Που ‘χει πεθάνει καιρό τώρα.

Είναι το παιδί που πέθανε

Όταν περπάτησα τους παιδικούς μου δρόμους

Χωρίς δάκρια ν’ ανέβουν στα μάτια μου.

Πέθανε όταν κοίταξα στο βάθος την θάλασσα

Ν’ αγκαλιάζει τη στεριά

Καθώς βαρκούλες μπαινόβγαιναν

Χωρίς να παίξουν ορχήστρες

Και να φτερουγίσει πουλί η καρδιά.

Πέθανε όταν το πελώριο σπίτι μίκρυνε

Το αρχοντικό της θείας πάλιωσε

Κι οι δάσκαλοι ζάρωσαν γυμνοί μπροστά μου.

Είναι το παιδί που ‘ρχεται στον ύπνο μου

Βράδια ταραγμένα

Να με πονέσει για τους όρκους μας

Που ξεχάστηκαν,

Για υποσχέσεις που προδόθηκαν.

Πώς να τραγουδώ αγόρι

Που η φωνή μου κόλλησε

Στη λάσπη των παθών μου

Πώς να ονειρευτώ

Που τα όνειρα μ’ απαρνήθηκαν

Και τράβηξαν γι’ άλλα μάτια

Ποιο όμορφα, ποιο άδεια.

Δεν έχω δυνάμεις πια να τρέξουμε παρέα

Με αεροπλάνο τα χέρια

Στους λόφους, στους αγρούς

Να ονειρευτούμε ότι

Θα χτίσουμε, θ’ αλλάξουμε

Θα μαγέψουμε, θα εμπνεύσουμε

Θα τραγουδήσουμε και θα διηγηθούμε

Νότες τ’ ουρανού…

Αλλά με πρόδωσε η μούσα

Κι έμεινα μόνος, μουγκός και πονεμένος

Να σκαλίζω πληγές που πονάνε

Μη με πονάς άλλο, δεν μπορώ.

Γέρασα κι έσβησε στο στήθος η φλόγα.

Μόνο άσε με να ρίχνω μια ματιά στον έρωτά

μου κάθε που πονώ

να ξεδιψώ τα χείλη μου που καίγονται

στην υπέρβαρη νωθρότητα μου.

Θα κοιμηθώ και πάλι!