7 Νοεμβρίου 2003
ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΑ ΔΑΚΡΥΑ
Πώς είναι να σου βραβεύουν την ποίηση;
Να σε
θαυμάζουν που λες καλά το «πεθαίνω»;
Πώς είναι να σου βάζουν τα δάκρυα σαν κλαις
Στου μουσείου το γυαλί
-κατεκυρώθη στον κύριο, ή
-ο
«πόνος του ποιητή», δολάρια δέκα!
Πώς είναι να πουλάς τις κραυγές σου
Τις δικές σου αναμνήσεις, τις απόκρυφες
Και κάποιοι μπρος στη βιτρίνα
Με βλέμμα οξύ να τις διαλέγουν.
Να μη πατήσει κανείς στις παιδικές μου αυλές
Στα εφηβικά μου όνειρα και οράματα.
Είναι ιερά κι απόκρυφα
Φυλαγμένα για μένα μόνο
Κάτω απ’ το μουσκεμένο μου μαξιλάρι,
Στου απέναντι τοίχου τις μουτζούρες,
Στη γέρικη ακακία μου,
Στην κλαδεμένη καρδιά μου!
Εντάξει αλλά δεν βλάπτει να τα ξέρουμε και μεις αυτά. Η εξωτερίκευση συναισθημάτων, οραμάτων, σκέψεων καμιά φορά λυτρώνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦθινοπωρινό και αυτό βλέπω. Κάτι σε πιάνει το φθινόπωρο.
...δεν ξέρω αν λυτρώνει. Σίγουρα εκτονώνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι τραγικά ειρωνικό εσύ να τραγουδάς τον πόνο σου κι οι άλλοι να σε χειροκροτούν γι' αυτόν -τον πόνο-!
Κάτι με πιανει το φθινόπωρο κι όχι μόνο!