ΠΟΙΗΣΗ: "Με αφορμή έναν πονοκέφαλο"

Με αφορμή έναν πονοκέφαλο

 10/12/03

Είναι στιγμές που νιώθω

Ότι δεν στάθηκα αρκετά

με τον εαυτό μου

να νιώσω έναν πονοκέφαλο.

Και πώς αλήθεια να νιώσεις έναν πονοκέφαλο

Αν δεν σταθείς μόνος μαζί του

Να τον χαϊδέψεις, να τον αγκαλιάσεις

Να του χαμογελάσεις και να του πεις καλησπέρα

Ή καληνύχτα ή ακόμα καλωσόρισες...

Αν δεν σταμάτησες ποτέ, δεν ξεπέζεψες

δεν αναστέναξες από ανακούφιση μπροστά στον καθρέφτη…

Σ’ ακούω να λες πως φταίνε τα σύννεφα,

τα πουλιά που απλώνουν τα φτερούγια τους

εφιάλτες πάνω από το κεφάλι σου

για τον εαυτό σου που ασκήμυνε

και δεν τον γνωρίζεις πλέον.

Αν δεν καλωσορίσεις ένα πονοκέφαλο

Να του πεις «καθίστε », «σε τι οφείλουμε την τιμή;»

Αυτός στοιχειώνει ένα λασπόδρομο

Που ποτέ δεν είδες τη λάσπη του

Που ‘φτασε πια μέχρι την ανάσα μας

Κι έγινε άρμη στα σκασμένα μας χείλη.

Κολλήσαμε!

Όταν σε ρώτησαν τι έχεις

Είπες«τίποτα»

Κι αλήθεια δεν έχεις τίποτα

Ούτε μια ανάσα δικιά σου,

Ούτ’ ένα αίσθημα να πονάει,

Ούτ’ ένα όνειρο

Να τ’ αγοράσεις στα κάλαντα

Με τ’ αργύρια που πούλησες αδιάντροπα

Το παιδικό σου τραγούδι.

Αναρωτήθηκες

Τι θα πεις σήμερα

Που η ιστορία θα σε ρωτήσει

Τι νιώθεις, τι ζεις;

Θα πεις «τίποτα»;

Θα πεις «δεν σκέφτηκα»;

«Δεν πρόκανα»;

Κι αυτή η μουσική που αναδύεται απ’ το λυγμό σου τι είναι;

Κι αυτός ο λυγμός που μηχανικά πνίγεις, τι είναι;

Άφησέ τον να ξεχύσει το τραγούδι του

σαν σιφόνι που άξαφνα ξεβούλωσε,

σαν βροχή που πλημμύρισε τα σπαρτά,

σαν καταρράκτης που έρανε τα μαλλιά μας

με βότανα της άνοιξης

σ’ ένα ξανάνιωμα

που με πονάει βαθιά.

Να κι ένα ποίημα που δεν είναι φθινοπωρινό αλλά χειμερινό. 9 χρόνια και 10 μέρες πριν!