Συγκρούσεις...

Τι ανιαρή που είναι η ζωή χωρίς μάχες!

Τέλειωσε βλέπετε το πρωτάθλημα της super league και δεν έχουμε τι να κάνουμε, με τι να ασχοληθούμε! Τέλειωσε και το πρωτάθλημα Α1 στο μπάσκετ αλλά έχουμε ακόμα την ολυμπιακοπαναθηναϊκή κλωστοπατινάδα εν εξελίξει, αύριο μη το χάσετε! Μας τέλειωσε και η Eurovision όμως ευτυχώς έπεται το mundial. Θα μου πείτε τώρα ότι εκτός από θέαμα το μουντιάλ δεν έχει για μας κανένα πολεμικό ενδιαφέρον, καθότι η Ελλάδα –μεταξύ μας- δεν διεκδικεί τίποτα, οπότε... Τουλάχιστον από τον Αλκαίο είχαμε μερικές εθνικές ελπίδες παραπάνω στην προσπάθειά μας να ανασκευάσουμε τη γύμνια μας στην ηθική –λαμογιές-, στην εργατικότητα –μας πήρανε χαμπάρι ότι είμαστε της λούφας- και στην τάξη –το είπε και ο πρωθυπουργός μας ότι θα μας πάρουν με τις πέτρες. Ο ίδιος ο Αλκαίος βγήκε με τη σημαία της συγγνώμης, διότι λέει το πήραμε απόφαση να αφήσουμε τα ψέματα και να αλλάξουμε «βάζω μια φωτιά σ’ όλα τα παλιά»... αλλά οι κουτόφραγκοι ούτε που συγκινήθηκαν.

Μα δεν γίνεται ζωή χωρίς μάχες, δώστε μας μάχες, τι θα κάνουμε χωρίς μάχες; Θα αναμετριόμαστε με τη ρουτίνα της καθημερινότητας; Και πώς θα ξεπεράσουμε την κατάθλιψη της επιβίωσης εν μέσω Εθνικής πτώχευσης!

Βλέπετε οι μάχες –οποιασδήποτε μορφής- παίζουν το ρόλο «άρτου και θεάματος» για τους απολυτάρχες προς τους υπηκόους τους αλλά και αντίδοτου στα υπαρξιακά μας προβλήματα για τους παραχορτασμένους της δημοκρατίας και της καλοπέρασης. Νιώθουμε την ανάγκη να συνταχτούμε με μια μερίδα και απαιτούμε αίμα στην αρένα από τους αντίπαλους που μεταμορφώνονται στα μάτια μας σε εχθρούς. Φαίνεται ότι χωρίς εχθρούς δεν μπορούμε να αντέξουμε την ύπαρξή μας.

Κάτι τέτοιες εποχές έχουμε μια παράδοση εμείς οι άνθρωποι να δίνουμε μια κλωτσιά στην καρδάρα και να χύνουμε όλο το γάλα. Κάτι τέτοιες εποχές βρίσκουν έδαφος οι στοχοποιήσεις: Κάψτε τους Εβραίους, σκοτώστε τους ανθέλληνες, αναπτ΄ρψτε τις παγκόσμιες συνωμοσίες κοκ. Μήπως βαρεθήκαμε την ειρήνη και ονειρευόμαστε πόλεμο; ...Χτύπα ξύλο, δάγκωσε τη γλώσσα σου!