Προβληματίζομαι τελευταία, τι σημαίνει ηθικό και τι ανήθικο αν δεν υπάρχει θρησκεία. Φυσικά όλοι είμαστε υπέρ της χειραφέτησης της Εκκλησίας από το κράτος αλλά και του κράτους από την Εκκλησία. Φυσικά όλοι υποστηρίζουμε ένα κράτος που δεν θα είναι υπέρ μιας θρησκείας ή δόγματος αλλά ένα κράτος μπροστά στο οποίο όλοι οι πολίτες ανεξαρτήτου θρησκείας θα είναι ίσοι κι είναι σαφές ότι αυτό δεν ισχύει αυτή τη στιγμή.
Όμως προσπαθώ να μπω στη θέση ενός νομοθέτη μ’ αυτά τα δεδομένα: Ένας πολίτης εξαπατά το διπλανό του και κερδίζει εις βάρος του, γιατί πρέπει να διωχθεί γι’ αυτό; Του ‘πε ένα ψεματάκι, του ‘πε επένδυσε τα λεφτά σου εδώ κι όχι εκεί κι εκείνος τον πίστεψε και το έκανε. Δεν άσκησε βία εναντίον του! Θα μας έλεγε ο εξαπατών: Ας πρόσεχε, ας μη με πίστευε, αυτός τα επένδυσε... κι έχασε, εγώ κέρδισα γιατί είμαι έξυπνος!
Σε μια κοινωνία που η αγάπη δεν βρίσκει λόγο ύπαρξης, που δεν αποτελεί κοινό τόπο και που φυσικά δεν μπορεί να επιβληθεί διά της βίας, πολλά πράγματα αποενοχοποιούνται και αποποινικοποιούνται. Όλα το νομικό μας σύστημα χρήζει αναθεώρησης. Ποια αξία της σύγχρονης κοινωνίας μπορεί να εμπνεύσει ήθος και αρμονική συμβίωση μεταξύ των μελών της; «Αν δεν υπάρχει Θεός τότε όλα επιτρέπονται» θυμόμαστε να συμπεραίνει ο Φ. Ντοστογιέφσκι δεκαετίες πριν. Κανένα κοινωνικό σύστημα, καμία πολιτική αρχή, δεν μπορεί να εμπνεύσει ηθική. Χωρίς ηθική καταπίπτει κάθε προσπάθεια αυτοοργάνωσης ενός κοινωνικού συνόλου. Βγάζοντας το Θεό και την ηθική που οι αρχές του μας εμπνέουν, χάνουμε τις αρχές μας και χωρίς αρχές αφού όλα επιτρέπονται αυτοδιαλύεται το σύστημα. Μήπως είμαστε κοντά στο τέλος του πολιτισμού μας που διαλύεται εκ των έσω; ΟΙ χριστιανικές αρχές ενέπνευσαν το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες. Τώρα πια σταδιακά αλλά με γεωμετρική πρόοδο όχι πια. Έμειναν τα μουσουλμανικά κράτη αλλά και κάποιες άλλες κλειστές κοινότητες να κρατούν ακόμα τις κοινωνίες τους σε ισορροπία.
Πέστε μου δεν ξέρω, ποιες είναι οι αξίες του κόσμου που επιβάλλουμε στην ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια, μετά από όλη αυτή την τεχνολογική και κοινωνική έκρηξη που βιώνουμε! Αν το δεδομένο είναι ο ατομισμός, το να περάσουμε καλά όσο ακόμα είμαστε νέοι κι όσο ακόμα έχουμε καιρό, το «φρόντισε για τον εαυτό σου και μη νοιάζεσαι για τους άλλους, κανένας δεν θα σου δώσει να φας αν εσύ δεν έχεις», τότε πολλά «μη» και «απαγορεύεται» καταρρέουν. Γιατί να υπερασπιστώ την πατρίδα μου, γιατί να υπερασπιστώ τον κινδυνεύοντα συνάνθρωπό μου, γιατί να προσφέρω στο κοινό καλό, γιατί να είμαι δίκαιος σήμερα και τι σημαίνει δικαιοσύνη, γιατί πολύ περισσότερο να είμαι ελεήμων, γιατί, γιατί... Το σλόγκαν κερδίζει έδαφος, τουλάχιστον στην πατρίδα μας «κοίτα την πάρτη σου».
Ο κος Μαντέλης στην κοινωνία μας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να παίρνει ως «χορηγία» τα 200.000€ από τη siemens κι άλλα 250.000 που... δεν ξέρει ποιος του τα ‘βαλε, -ας είναι καλά ο άνθρωπος-, αφού κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτά τα χρήματα άλλαξαν την απόφασή του ως υπουργού για το σε ποια εταιρία θα ανατεθεί τελικά η τάδε προμήθεια! Κι όπως βλέπουμε, για το μόνο που διώκεται αυτή τη στιγμή είναι για τη μη δήλωση αυτών των ποσών, τα οποία ως μαύρα επενδύονται από αυτόν, χωρίς να φορολογούνται!
Η Κα Αλεξανδράτου –αυτό το κυρία πια, έχει χάσει εντελώς το νόημα του και την αξία του- μπορεί τσίτσιδη να μας δείχνει τις όποιες προσωπικές της στιγμές και τα απόκρυφα του σώματός της, τα κατορθώματά της με μπουκάλια, σαμπάνιες ή άνδρες, σαν ζογκλέρ κι εμείς πρέπει να την αποκαλούμε κυρία, σοβαρή επαγγελματία και εξέχων μέλος της κοινωνίας μας κι ας εξευτελίζει την ανθρωπιά μας, το φύλο της και τις χάρες του, τους συγγενείς της, τους καλλιτέχνες και τη χώρα της... Οι πεσόντες του τελευταίου απελευθερωτικού αγώνα της πατρίδας μας, έπεσαν για να έχει την ελευθερία η κα Αλεξανδράτου να ...(μπιπ) δημοσίως κι όχι για να μη βιαστούν οι γυναίκες τους από τους εισβολείς!
Τελικά όλα μετριούνται σε λεφτά. Η υπέρτατη αξία μας είναι τα λεφτά μεταξύ του ζημιώνομαι και του κερδίζω. Αν κάποιος μπορεί να αποδείξει ότι ζημιώθηκε από μια ενέργειά σου ή παράλειψή σου, κερδίζεις στο δικαστήριο λεφτά. Ακόμα κι ο φόνος σε λεφτά αποτιμάται, καθώς κάποιος ζημιώθηκε από την απώλεια ενός προσώπου. Είναι γνωστό το «ο ρυπαίνων πληρώνει»! όσο μπορείς να πληρώνεις λοιπόν, ρύπαινε! Ρύπαινε, τα πεζοδρόμια, τους τοίχους, τις θάλασσες, τον αέρα που αναπνέουμε, τα αυτιά μας, τα μάτια μας, την αισθητική μας, το κοινό περί δικαίου αίσθημα, την νοημοσύνη μας, την ηθική μας, αρκεί να πληρώνεις!
Να η νέα παγκόσμια σταθερά. Να η νέα παγκόσμια αξία. Να το νέο σημείο αναφοράς του πολιτισμού μας, της ανθρωπότητας, του είδους μας! Η επανάσταση τέλειωσε. Όλοι είμαστε νικητές αλλά και πεθαμένοι από τις παρενέργειες της ελευθερίας, της νίκης μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου