Ένα ασύλληπτο εγχείρημα

Ένας άθλος συντελέστηκε πριν από μία ώρα, από ένα 57χρονο Τρικαλινό ποδηλάτη το Στέλιο Βάσκο. Επειδή φαίνεται ότι τα μεγάλα ΜΜΕ δεν το κάλυψαν πήρα την απόφαση να γράψω εγώ γι’ αυτό.

Υπάρχουν χορηγοί που υποστηρίζουν την προσπάθεια και τα έσοδα θα πάνε σε ίδρυμα ΑΜΕΑ των Τρικάλων.Ξεκίνησε στις 3 Ιουνίου από τα Τρίκαλα, έφτασε Μέσω Σόφιας στην Ανδριανούπολη της Τουρκίας κι από εκεί, επιστρέφει στα Τρίκαλα. Η διαδρομή είναι πολύ μεγάλη και απορεί κανείς πώς μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο ένας άνθρωπος. Όμως το επίτευγμα γίνεται ακόμα πιο ασύλληπτο αν σκεφτεί κανείς ότι έπρεπε αυτή η διαδρομή να καλυφθεί σε 60 περίπου ώρες! Τελικά βέβαια χρειάστηκε ένα 24ωρο παραπάνω. Κι όχι μόνο αυτό αλλά και χωρίς να κατέβει από το ποδήλατό του, ούτε για τις σωματικές του ανάγκες –είναι διασωληνωμένος-, ούτε για να φάει –τρέφεται με φρυγανιές και υγρή τροφή και χωρίς βέβαια να ξεκουραστεί ή πολύ περισσότερο να κοιμηθεί!

Καταβλήθηκε προσπάθεια να προβληθεί το γεγονός ως άθλος της Ελληνικής ψυχής! Προσπαθούν να τον προβάλουν ως άθλο που μόνο Έλληνες ημίθεοι είναι δυνατό να κάνουν. Οι φανατισμοί κάποιων τους γελοιοποιούν ως παιδιαρίζοντες...

Προσωπικά υποθέτω όμως ότι ο Στέλιος Βάσκος δεν το έκανε για τα χρήματα του ιδρύματος. Θα μπορούσε να βρει σίγουρα άλλους τρόπου χρηματοδότησης του, λιγότερο επικίνδυνους... Σκεφτείτε ότι αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο νοσοκομείο και υποβάλλεται σε εξετάσεις και θεραπείες, κάτι που όμως ήταν αναμενόμενο και προγραμματισμένο. Το έκανε γιατί κάτι έβραζε μέσα του και ήθελε να παλέψει με τον εαυτό του. Εμείς οι άνθρωποι θέλουμε να δημιουργούμε αγώνες, ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν, για να τους κερδίσουμε. Παλεύουμε με τον εαυτό μας και προσπαθούμε να τον νικήσουμε. Είναι μια ανάγκη μας για να επιβιώσουμε όταν κάτι μεγαλύτερο δεν γεμίζει τη ζωή μας. Το καταλαβαίνω διότι έχω κι εγώ αυτό το μικρόβιο της υπέρβασης των ορίων μου και πολλές φορές έχω αναρωτηθεί γιατί το κάνω κι αν αξίζει.

Έκαστος εν ω ετάχθη λοιπόν και συγχαρητήρια στο Στέλιο, ο οποίος κανείς δεν πιστεύει ότι τώρα λέει «νυν απολύεις το δούλος σου δέσποτα»! Τέτοιοι άνθρωποι αύριο θα ονειρεύονται κάτι μεγαλύτερο, μια κορφή ψηλότερη. Κι εδώ θυμάμαι τον Κωστή Παλαμά: «...και στην κορφή σαν φτάστε την κατάψηλη, πάλι θα καταλάβετε πως βρίσκεστε σαν πρώτα κάτω απ’ όλα τ’ άστρα»!