Παλαιότερα η Ελλάδα... τώρα η Ελάδα...

Οι Έλληνες είναι ένα περήφανος λαός; Οι Έλληνες είναι ένας πολιτισμένος και προοδευτικός λαός; Οι Έλληνες έχουν όραμα;

Δεν ξέρω να απαντήσω σ’ αυτά τα ερωτήματα. Πάντα ήταν δύσκολο να κρίνεις τον εαυτό σου και ενίοτε υποκειμενικό, όταν μάλιστα δεν υπάρχει η αποστασιοποίηση του χρόνου.

Αν μας δω πίσω από τα γυαλιά των άλλων ή αν μας κρίνω εκ του αποτελέσματος μάλλον πρέπει να παραδεχτώ το όχι, αν κι αυτό δεν μου αρέσει καθόλου.

Παλαιότερα το όνομα και μόνο της Ελλάδας προκαλούσε δέος. Μιλάμε για... πολύ παλιότερα! Έπειτα το δέος μετατράπηκε σε ρομαντική συμπάθεια για τους απογόνους των πρωτοπόρων του πολιτισμού και του πνεύματος.

Τις τελευταίες δεκαετίες ήμασταν μια καθαρά βαλκανικού τύπου χώρα, αδύναμη και εσωστρεφής, που είχε φιλοδοξίες να μπει στα σαλόνια των μεγάλων της ηπείρου μας και του κόσμου μας.

Τα τελευταία όμως χρόνια είμαστε το παράδειγμα προς αποφυγή. Είναι παιδιάστικα εύκολο να διείδει κανείς μια παγκόσμια συνωμοσία ενάντια σε μας τον ανάδελφο, περιούσιο λαό του κόσμου! Λογικό είναι; Όταν ήμουν νεότερος με συγκινούσε και με εξόργιζε αυτό που περιγράφει το τραγούδι «έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε». Μια ρητορική που απευθύνεται στο συναίσθημα.

Σήμερα αν ανοίξει κανείς τον διεθνή τύπο θα δει ότι όλοι μας έχουν μάθει όχι για τον πολιτισμό μας, τα κατορθώματα και την πρόοδο, αλλά για την κατάντια μας.

Πριν από τις εκλογές οι Βρετανοί πολιτικοί έδειχναν την Ελλάδα ως μια κατάντια που πρέπει να τους συνετίσει για να δεχτούν να περιορίσουν το έλλειμμα τους. Και το μήνυμα ελήφθη από το λαό.

Η Ουγγαρία όταν φάνηκε να μπαίνει πλάι στην Ελλάδα στις διεθνείς αξιολογήσεις, επαναστάτησε για την... προσβολή.

Μέχρι και οι Ιάπωνες προχθές, στη χώρα του ανατέλλοντος ήλιου, μας έβαλαν στο στόμα τους ως ακραίο παράδειγμα προς αποφυγή.

Η Ισπανία και η Πορτογαλία διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους στη σκέψη και μόνο ότι μπορεί να είναι οι επόμενοι που θα ακολουθήσουν την Ελλάδα στο μοναχικό δρόμο του αποδιοπομπαίου...

Κάποτε είμασταν οι πρωταθλητές, τώρα μας αφαίρεσαν ακόμα και τον τίτλο του επίτιμου μετά από τόσες υποτροπές.

Να ‘παιζε καλά και η Εθνική στο Μουντιάλ, θα παίρναμε το αίμα μας πίσω. Πάντα υπάρχει ελπίδα αλλά όχι χωρίς ήρωες και θυσίες. Και τα δύο μας είναι τελευταία είδη εν ανεπαρκεία!