...και οι πρώτοι έσσονται έσχατοι! Τα φαβορί απογοήτευσαν, οι αστέρες του ποδοσφαίρου ένας, ένας έφυγαν από το μουντιάλ χωρίς να αποδώσουν τα αναμενόμενα. Αν μη τι άλλο αυτό το μουντιάλ επιφύλαξε μέχρι τώρα εκπλήξεις, τονώνοντας έτσι το ενδιαφέρον πολύ περισσότερο απ’ ότι οι προβλέψιμες εξελίξεις. Ποδοσφαιριστές αστέρες και προπονητές γύρισαν στο σπίτι τους άλλοι κλαίγοντας γοερά κι άλλοι με συμπτώματα κατάθλιψης. http://www.sport.gr/default.asp?pid=4&aid=68765 Να μην πούμε τίποτα για τους οπαδούς της Βραζιλίας που προσπάθησαν να αυτοκτονήσουν με υπνωτικά χάπια...
Σημεία των καιρών όλα αυτά, καθώς το καθόλα συμπαθές ομαδικό άθλημα του ποδοσφαίρου γίνεται εθνικό σύμβολο, λόγος ύπαρξης και στόχος ζωής, όχι μόνο γι’ αυτούς που το παίζουν –οι οποίοι αθλούνται τουλάχιστον- αλλά και για του παρακολουθούντες από καναπέδες ή κερκίδες μεγαλώνοντας τις κοιλιές τους.
Τείχος των δακρύων στην Ιερουσαλήμ, μήνας των δακρύων ο Ιούλιος φέτος. Δίπλα στους ποδοσφαιρικούς αστέρες που δεν πέρασαν στις εξετάσεις τους, οι αποτυχόντες μαθητές των πανελλαδικών εξετάσεων. Βλέπετε παιδιά δεν κλαίνε μόνο οι ανήλικοι μαθητές, αποτυχίες και δάκρυα έχουν ακόμα και οι αστέρες. Για τι αξίζει να ζεις, για τι αξίζει να κλαις;
Στον αντίποδα ως έντονο κοντράστ οι κοπέλες τους Ιράν που δεν θέλουν να πεθάνουν ή να αυτοκτονήσουν, που περιμένουν να λιθοβοληθούν ζωντανές δημοσίως, επειδή κάποιος τις βίασε...
http://edition.cnn.com/2010/WORLD/meast/07/01/iran.stoning/index.html?fbid=9C7YB__7naK
Ρωτήστε τες δεν ξέρω τι λένε αυτές για την χαμένη ευκαιρία, του επιθετικού, για την απόκρουση του πέναλτι, για τα φαλτσοσφυρίγματα των διαιτητών ή για τη χαμένη ποδοσφαιρική τιμή ενός έθνους. Μήπως χάσαμε το μέτρο για το τι είναι σοβαρό και τι όχι;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου