Απεργία και ηθική-νομιμότητα

Το κοινωνικό φαινόμενο της απεργίας, πρέπει να το πάρουμε απόφαση επιτέλους ότι όσο κι αν προσπαθούμε να το νομιμοποιήσουμε, είναι εκ της φύσης του παράνομο και αντικοινωνικό. Δεν μπορεί να μπει σε φόρμες, καλούπια και κανόνες. Όσο μπορούν να υπάρχουν όρια στον πόλεμο (συνθήκη Γενεύης) άλλο τόσο μπορεί να φορμαριστεί η απεργία.

Όχι δεν προτείνω τίποτα. Μόνο να ξεκαθαρίσουμε ότι η απεργία πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ, αλλιώς ευτελίζεται. Όταν ο άλλος παίρνει τα όπλα και βγαίνει στους δρόμους ενάντια στην εξουσία, το κράτος, το υπουργείο, ή δεν ξέρω ποιον άλλο, δεν είναι δυνατό να μη συμβούν ακρότητες. Δεν είναι δυνατό να μη προσπαθήσει να πιάσει «όμηρους» τους συνανθρώπους του απειλώντας και εκβιάζοντας τον υποτιθέμενο αδικούντα τον. Σ’ αυτή την περίπτωση ο «επαναστάτης» θα πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπιστεί αναλόγως κι όχι με ροδοπέταλα.

Πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι η απεργία είναι μια διελκυστίνδα, με την εκάστοτε εξουσία, ένας επιθετικός εκβιασμός, που είναι εξορισμού βίαιος και σκληρός και δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί, παρά μόνο αν έχει τη στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Αντίθετα οι κάθε είδους συντεχνιακές διεκδικήσεις ελαχιστοτάτων ανθρώπων, που κάθε μέρα αναστατώνουν κι από μια μερίδα συνανθρώπων μας, προκαλούν στην καλύτερη περίπτωση την ενοχλημένη αδιαφορία μας. Φυσικό είναι οι εκάστοτε απεργούντες να πιστεύουν ότι έχουν δίκιο και δυστυχώς σχεδόν πάντα έχουν την αντίληψη ότι δεν έχουν άλλο τρόπο να διεκδικήσουν το υποτιθέμενο δίκιο τους από το να πιάσουν ένα τυχαίο περαστικό ως όμηρο -κι αυτός είναι εσύ κι εγώ- να του βάλουν το πιστόλι στον κρόταφο και να πουν στην εκάστοτε κυβέρνηση: Αν δεν μου κάνεις το χατήρι θα του τινάξω τα μυαλά...

Και δεν λέω τίποτε για την αντίληψη των απεργών και των συνδικαλιστών τους ότι όποιος δεν απεργεί -είτε επειδή δεν συμφωνεί, είτε επειδή έχει ανάγκη τα λεφτά- είναι προδότης, κηφήνας, δοσίλογος κι εκμεταλλευτής και του αξίζει σχεδόν η κρεμάλα, αφού περιπολούντες με λοστούς κι άγριες διαθέσεις αναλαμβάνουν να επιβάλλουν δια της βίας τη διασφάλιση της συμμετοχής.

Κάποτε οι απεργούντες -το έκαναν σε ακραίες περιπτώσεις- ήταν έτοιμοι να διωχθούν, σήμερα οι αγωνιστές της πεντάρας το πήρανε σκοινί - κορδόνι κι είναι για γέλια ή για κλάματα, διαλέγετε!