Δημοκρατικές(;) λογοκρισίες

Σ’ αυτές μου τις σκέψεις, θέλω να καταγγείλω ένα φαινόμενο που παρατηρώ στην κοινωνία μας, το οποίο βλέπω να μας οδηγεί σε έναν ομαδικό παροξυσμό. Μου θυμίζει την ομαδική υστερία του ναζισμού στη Γερμανία. Το δόγμα που γίνεται αποδεκτό στην εποχή μας, είναι ότι όλοι είμαστε τόσο ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι θέλουμε, που οι υπόλοιποι που δε συμφωνούν πρέπει να φιμωθούν! Ίσως αυτή η τάση μας να υπακούει σε ένα συντεχνιακό σκεπτικό. Επειδή δηλαδή θέλω κι εγώ κι εσύ να κάνουμε μη συμβατικά πράγματα, πρέπει να συνωμοτήσουμε ενάντια στους σπαστικούς που κατακρίνουν τις επιλογές μας. Σας θυμίζει τίποτα από Μακαρθισμό;

Περάσαμε τάχιστα από τη θεώρηση της μοιχείας ως ποινικό αδίκημα -που δεν την υποστηρίζω-, στην κοινωνική αποδοχή της. Όποιος την κατακρίνει δημόσια, θεωρείται σπαστικός έως παράνομος, διότι προσβάλλει την προσωπικότητα κάποιων και τα προσωπικά τους δεδομένα!

Φυσικά δεν υποστηρίζω ένα κυνήγι μαγισσών ενάντια σ’ αυτούς των οποίων τις επιλογές δεν επικροτώ, διότι ευθυγραμμίζομαι εκ πεποιθήσεως με τις κατευθυντήριες γραμμές μιας σύγχρονης ανεκτικής κοινωνίας. Διεκδικώ όμως το αναφαίρετο δικαίωμά μου να έχω άποψη και να την εκφράζω όποτε θέλω. Δεν επικροτώ τις προσωπικές επιθέσεις, αλλά η απόρριψη ιδεών κι όχι απαραίτητα των ανθρώπων που τις πρεσβεύουν, είναι βασική κατάκτηση της δημοκρατικής δυτικής σκέψης.

Γι’ αυτό με ξενίζει η ποινικοποίηση της ανοιχτής καταδίκης της ομοφυλοφιλίας. Μπορώ να έχω την άποψή μου και να τη διατυπώνω ελεύθερα. Μπορώ να ισχυρίζομαι με τα δικά μου επιχειρήματα ότι η ομοφυλοφιλία είναι αφύσικη προσωπική επιλογή. Δεν είναι θέμα απλώς προτίμησης, αλλά διαστροφής του φυσιολογικού σεξουαλικού ενστίκτου με το οποίο πλαστήκαμε, από το Θεό κατά τη γνώμη μου, ή από την τυχαιότητα του τίποτα κατ’ άλλους. Δεν μου άρεσαν ποτέ οι νοσηρές συνωμοσιολογικές ακρότητες. Αν όμως απορρίπτομαι λόγω αυτών των θέσεών μου, είτε διωκόμενος νομικά, είτε απορριπτόμενος κοινωνικά, τότε σίγουρα δεν ζω σε μια ανεκτική κοινωνία και θα αρχίσω να πιστεύω σε συνωμοσιολογικά σενάρια. Είδη έχουν ασκηθεί διώξεις σε βάρος θρησκευτικών παραγόντων που... τόλμησαν να καταδικάσουν με το κήρυγμά τους το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, ως κρατική και ΝΠΔΔ, κινδυνεύει να υποχρεωθεί σε πρόσληψη και γυναικών ιερέων αλλά και ομοφυλόφιλων, καταδικαζόμενη σε αντίθετη περίπτωση ως καταπατούσα τα ανθρώπινα δικαιώματα! Ας πρόσεχαν βέβαια με την επιλογή τους να προσεταιρισθούν το κράτος.

Ε λοιπόν ναι. δεν μπορώ τη φίμωση. Ναι, πιστεύω ότι η ομοφυλοφιλία αποτελεί διαστροφή και είναι παντελώς αφύσικη. Με τίποτα δεν θα υποκριθώ τον προοδευτικό που χαμογελάει άνετος κάνοντας ότι είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Μάλιστα δεν πιστεύω καν ότι είναι κουσούρι κι αρρώστια με την οποία γεννήθηκε κάποιος. Είναι προσωπική επιλογή, λόγω παιδικών τραυμάτων, καταστάσεων οικογενειακών, κοινωνικών κοκ. Μπορεί δηλαδή κάποιος να αντισταθεί σ’ αυτές τις ανώμαλες ροπές του και να τις νικήσει. Είναι πολύ σπάνιες οι περιπτώσεις που κανείς γεννιέται με διπλά γεννητικά όργανα και τέτοιου είδους ανωμαλίες, ώστε να αποτελούν περιπτώσεις αναπηρίας, όπως άλλωστε γεννιούνται άνθρωποι και με άλλου είδους ανωμαλίες σε άλλα όργανα του σώματός τους. Αυτές όμως οι εξαιρετικές περιπτώσεις, δεν μπορούν να γενικευτούν, δεν μπορούμε να τις βάλουμε όλες σε ένα τσουβάλι σε μια άνευ προηγουμένου γενίκευση.

Προσβάλλει την αισθητική μου και την ηθική μου ένα ζευγάρι αντρών που φιλιέται στο στόμα δημόσια. Όπως την προσβάλλει και η θηλυπρεπής συμπεριφορά αντρών. Ποτέ δεν θα υποκριθώ τον άνετο μπροστά σε τέτοια φαινόμενα.

Ποτέ δεν θα δεχτώ τη νομιμοποίηση ομόφυλων σχέσεων, που είναι ενάντια της φύση μας κι αποτελεί ανήθικη προσβολή της ηθικής που είναι εγγεγραμμένη μέσα στη συνείδησή μας, χωρίς να έχει διδαχτεί από κανέναν.

Τέλος θα πολεμήσω με όλα τα νόμιμα μέσα ως ενεργός πολίτης, την καθιέρωση της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, διότι εκτός των άλλων, αυτό θα δώσει την άδεια διαφθοράς ανήλικων παιδιών, με τη μύησή τους σε μια νοσηρή και ανήθικη κατάσταση.

Αυτή είναι η θέση μου και θα την υπερασπιστώ με όποιο τίμημα στη νιόφερτη δικτατορία της τάχα ανεκτικότητας. Κι αυτό όχι τόσο γιατί με καίει αυτό το θέμα πιο πολύ από άλλα προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία μας, αλλά διότι απειλείται με ένα ιδιότυπο τρόπο η ελευθερία σκέψης και έκφρασής μου, με κοινωνική απομόνωση ή νομικές κυρώσεις.