Συλλέκτες συναισθημάτων, συγκινήσεων, μνήμης.

Ποτέ δεν κατάλαβα τι κάνει εμάς τους ανθρώπους να συλλέγουμε πράγματα. Νιώθει κανείς μια ικανοποίηση να βρίσκει αυτό που του λείπει, γι’ αυτό και πάμπλουτοι συχνά σε δημοπρασίες δίνουν ανόητα περιουσίες για να συμπληρώσουν τη συλλογή τους με ένα κομμάτι που τους... λείπει. Καταλήγουμε ανόητοι συλλέγοντας γραμματόσημα μανιωδώς ή κέρματα ή... χαρτοπετσέτες!

Αυτό τον καιρό παίρνω μια ιδέα αυτής της τρέλας συλλέγοντας τραγούδια. Ναι αγαπώ πολύ τη μουσική και ακούω σχεδόν όλη την ημέρα και μάλλον όλα τα είδη και της κλασικής συμπεριλαμβανομένης εκτός από βαριά ανατολίτικα και σκληρά ροκ που δεν τα μπορώ καθόλου. Έφτασα να καταναλώνω δεκάδες ώρες γι’ αυτό μέσα στην εβδομάδα, πράγμα που με γέμισε τύψεις, καθότι ήταν απλώς ένας πειρασμός στον οποίο δεν μπορούσα να αντισταθώ, σπαταλώντας χρόνο ακόμα κι από άμεσες προτεραιότητες.

Έτσι βρήκα τραγούδια που διαπιστώνω τελικά ότι δεν επέλεξα με τόσο μεράκι λόγω της ποιότητάς τους αλλά λόγω του συναισθηματικού αντίκτυπου που είχαν μέσα μου. Όλοι έχουμε παρατηρήσει πόσο έντονα συναισθήματα μας δημιουργεί μια μυρωδιά που ζωντανεύει στη μνήμη μας κάτι από τα παλιά. Παλιά τότε που τα συναισθήματά μας ήταν πιο έντονα. Όσο μεγαλώνουμε αυτά τα συναισθήματα παύουν να είναι τόσο έντονα, γι’ αυτό αναζητούμε τα παλιά, τα οποία συνήθως εξιδανικεύουμε, φιλτράροντας τα άσχημα και θυμούμενοι σχεδόν μόνο τα θετικά. Τι μνήμες μου ξύπνησαν παλιά λαϊκά –που δεν είναι και η αγάπη μου- τα οποία όμως άκουγα παιδί στον Αγιόκαμπο καθώς έπεφτα για ύπνο στην ησυχία της νύχτας μέσα στη σκηνή μας, εκεί πλάι στη θάλασσα. Τα καφενεία μέχρι αργά είχαν δυνατά τα ηλεκτρόφωνά τους και εικόνες δημιουργούνταν μέσα στο παιδικό μας μυαλό, που συνδεόμενα με τις εμπειρίες της ημέρας έχτιζαν κόσμους ιδανικούς κι ονειρεμένους.

Φτώχια βέβαια, χωρίς ιδανικές συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, χωρίς κομφόρ και ανέσεις αλλά όλο το καλοκαίρι πλάι στο κύμα, κάπως σαν τους τσιγγάνους. Όμως πόσο το απολαμβάναμε ολόκληρα κοπάδια παιδιών που γνωριζόμασταν και παίζαμε. Κάπως σαν το τραγούδι του... Κοινούση που κατέβασα χθες που μιλάει για τις παρέες των παιδιών που έπαιζαν τσιλίκα και γύριζαν ξυπόλυτα , δίχως βέβαια χαρτζιλίκι και με μία φέτα ζάχαρη με λάδι πάνω, το αγαπημένο μας... σνακ. Φτωχοί αλλά τίμιοι και αξιοπρεπείς.

Τον προηγούμενο μήνα η μανία μου δεν ήταν η μουσική αλλά οι φωτογραφίες. Άνοιξα σκονισμένα κουτιά και βρήκα θησαυρούς... Παιδικές μου στιγμές που για σένα μάλλον δεν θα έλεγαν και πολλά, αλλά εμένα μου ανέβαζαν δάκρυα στα μάτια. Επιφυλάσσομαι να σας τις δείξω αν παρακολουθούν το blog μου άνθρωποι που ενδιαφέρονται και μου το δηλώσουν.