Απόσπασμα από το προσωπικό μου ημερολόγιο*:
"Χθες τέλειωσα μια σειρά DVD το Pacific που περιγράφει τον παγκόσμιο πόλεμο ειδωμένο από τα μάτια μιας ομάδας στρατιωτών που επέζησαν της φρίκης των συγκρούσεων στα νησιά του Ειρηνικού, κοντά στην Ιαπωνία. Πόσο μπορείς να διαλυθείς εσωτερικά σε τέτοιο περιβάλλον πολέμου, απάνθρωπο και φρικιαστικό. Αναγκάζεσαι να γίνεις άλλος. Όχι αυτούς δεν τους έβγαλαν από καμία φυλακή. Ήταν καθημερινοί νέοι άνθρωποι σαν όλους μας. Πώς όμως να γυρίσεις έτσι πίσω αν επιζήσεις και ποιος να σε καταλάβει; Πώς να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου; Στο τέλος έδειχνε ο σκηνοθέτης τις πραγματικές φωτογραφίες των στρατιωτών που υποδύονταν οι ηθοποιοί. Ο ένας έγινε συγγραφέας, ο άλλος καθηγητής, ο άλλος πωλητής, ο άλλος τεχνίτης, παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά εγγόνια και δισέγγονα. Οι πιο πολλοί σήμερα είναι πεθαμένοι. Μερικών οι φωτογραφίες τους έδειχναν και σε γεροντική ηλικία. Θεέ μου τι νόημα έχει ότι έχουμε κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μας, ηρωικά κατορθώματα ή πεζής καθημερινότητας επιτεύγματα. Ποιος να τα καταλάβει;"
Τι αξίζει και τι μένει απ' ότι κάνουμε στη ζωή μας;
Ό,τι κι αν κάνουμε, μεγάλο ή καθημερινό, για ποιον και γιατί -στην πραγματικότητα- το κάνουμε;"
*Ναι υπάρχει ακόμα κόσμος που προσπαθεί να γράφει ημερολόγιο! Συγχωρήστε μου το ατόπημα...
Το ρίξαμε στα DVD βλέπω. Και πολύ ψυχοπλάκωμα επίσης βλέπω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως να έπαιζες κανένα μπιλιαρδάκι.
Μη με ρωτήσεις πού?
ναι όταν με πιάνει το ψυχοπλάκωμα, σηκώνομαι από τον υπολογιστή και κάνω τις καραμπόλες μου για να ξελαμπκάρω...
ΑπάντησηΔιαγραφή