...Που λέτε φίλοι μου, φοβάμαι πια ότι το σκηνικό είναι αρκετά βαρύ στη χώρα μας, πράγμα που σημαίνει ότι οδεύουμε προς πτώχευση... Μου φαίνεται ότι είναι λίγο δύσκολο να τη γλιτώσουμε. Ξέρω κάποιοι θα μου πουν ότι το γλιτώσουμε είναι φάουλ διότι μάλλον θα κερδίσουμε.. αν καταφέρουμε να πτωχεύσουμε! Δεν ξέρω φίλοι μου, ειλικρινά δεν ξέρω πια τι είναι καλύτερο, εδώ που φτάσαμε... Όταν σε ρωτάνε αν θέλεις να σε σκοτώσουν με πιστόλι ή με ντουφέκι, μάλλον δεν απαντάς!
ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;
Περισσότερα η ιστορία θα κρίνει, προς το παρών μπορώ μόνο να πω ότι «...φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίνε κι οι άλλοι... μέχρι κι ο Χατζηπετρής!» Είναι πολύ βολικό για μένα που ανήκω στον απλό λαό να φωνάξω ότι φταίνε οι πολιτικοί μόνο, οι οποίοι μας τα φάγανε όλοι μαζί... Έχω όμως την επίγνωση ότι εμείς σαν λαός, βγάλαμε πολιτικούς και κυβερνήσεις λαϊκίστικες που μας χάιδευαν τα αυτιά με ψεύδη, ρουσφέτια κι επιδοτήσεις. Αντιθέτως καλλιεργήσαμε ένα καθεστώς όπου οι λίγοι ανιδιοτελείς δεν μπόρεσαν να σταθούν αλλά τους εξέμεσε το σύστημα. Φυσικά μεγάλο μέρος των χρημάτων τα έφαγαν οι ημέτεροι μεσάζοντες, οι κουμπάροι και οι αετονύχηδες των κυβερνήσεων και της βουλής. Όμως αυτοί όσα και να ‘τρωγαν δεν θα γονάτιζαν μια ολόκληρη χώρα. Ούτε βέβαια σε μια τετραετία μπορούν όλοι αυτοί οι επιτήδειοι να βουλιάξουν ολόκληρο κρατικό προϋπολογισμό. Είναι ροκάνισμα πολλών χρόνων, ίσως δεκαετιών. Αλλά και πάλι οι λογαριασμοί δεν βγαίνουν. Τα χρήματα φίλοι μου τα φάγαμε όλοι μαζί... Όταν πήγαινες στον κουμπάρο σου το βουλευτή να βολέψει το παιδί σου σε μία θεσούλα... Μια θεσούλα στο διάδρομο διότι τα γραφεία ξεχείλιζαν από πλεονάζον προσωπικό, εσύ έλεγες «έτσι κάνουν όλοι, εγώ θα σώσω την Ελλάδα!» Όταν ψήφιζες αυτόν που προεκλογικά υπόσχονταν ότι θα έδινε στον κλάδο σου «επίδομα παραγωγικότητας» χωρίς να εκλείψει η λογική του «λούφα και παραλλαγή» ένιωθες δικαιωμένος για ένα «κεκτημένο» κι ας απομυζούσε τα κρατικά ταμεία. Όταν έπαιρνες επιδοτήσεις χωρίς να τις δικαιούσαι, γιατί είχες ένα γνωστό επιτήδειο που περνούσε τα χαρτιά χωρίς έλεγχο, πίστευες ότι εξυπηρετούσες το συμφέρον σου. Όταν συμβούλευες τους φίλους σου να κάνουν το ίδιο και να μην πάνε «με το σταυρό στο χέρι» γιατί εδώ έτσι δουλεύει το σύστημα στο Ελλάντα... νόμιζες ότι πρόσφερες υπηρεσίες κοκ...
ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ
Όμως στο «δια ταύτα» μένει το τώρα τι κάνουμε... Ακούω πολλούς να λένε «το λένε μεγάλοι οικονομολόγοι», «μου το ‘πε γνωστός από υπουργείο...» Εγώ θα πω χωρίς εσωτερική πληροφόρηση, απλώς ότι η αίσθησή μου είναι πως κατά το Μάρτιο το σύστημα θα καταρρεύσει... Πολύ το φοβούμαι και δύσκολα θα το αποφύγουμε, χωρίς βέβαια να μου το σφύριξε κανένα πουλάκι... Μέχρι τώρα ήμουνα από αυτούς που τέτοια συμπεράσματα τα απέδιδαν σε τρομολάγνους και μυθομανείς. Τώρα μάλλον το βλέπω. Όχι δεν πιστεύω σε διεθνείς συνωμοσίες. Μάλιστα πιστεύω ότι ούτε οι ίδιοι οι της κυβέρνησης δεν το ξέρουν ακόμα. Έχω βρεθεί κι εγώ πολλές φορές στη θέση να πιστεύω ότι ακόμα υπάρχει περιθώριο να κερδίσω μια μάχη, ενώ για τους άλλους είναι ολοφάνερο ότι αυτή έχει ήδη προ πολλού χαθεί.
ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΑΝ ΓΙΝΕΙ;
Όσο για μας τον απλό λαό, το μόνο που μας μένει αυτή την ώρα είναι το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Κανείς στην Ελλάδα δεν ξέρει τι ακριβώς σημαίνει οικονομική κατάρρευση της χώρας. Δεν έχουμε προηγούμενη εμπειρία. Το κράτος είναι βέβαιο ότι θα αυτοσχεδιάσει με τη γνωστή του τσαπατσουλιά, στου... κασίδη το κεφάλι. Μάλλον πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε μόνοι μας τι θα κάνουμε μετά το «μπαμ». Μια ιδέα έχουν μόνο οι παλιοί –όσοι απέμειναν ζωντανοί- από περίοδο πολέμου, από εποχή πείνας κι άλλες τέτοιες... δοξασμένες στιγμές της ιστορίας μας. Ας ενεργοποιήσουμε τα ανακλαστικά μας, το ένστικτο επιβίωσης και το δυναμισμό που κρύβουμε μέσα μας και που η ευμάρεια μας είχε μέχρι τώρα υπνωτίσει. Αν το κράτος σταματήσει να πληρώνει μισθούς, παραλύει ο δημόσιος τομέας και μόνο μια πολιτική επιστράτευση μπορεί(;) να τον κρατήσει. Κι έτσι όμως αν οι υπάλληλοι δεν πάρουν μισθό πώς θα ξοδέψουν για τροφή σε πρώτη φάση και για άλλα αγαθά πολύ περισσότερο. Οπότε ουσιαστικά η αγορά κατέρρευσε. Μόνο όποιος διαθέτει κάτι που να τρώγεται θα μπορεί να πουλά, μέχρι να του τελειώσει το στοκ. Κι αυτός θα προτιμήσει να τα βγάλει στη μαύρη αγορά ή και να πληρώνεται με είδη αξίας αντί για χρήματα από τους απένταρους. Μια λύση που συχνά ακούω είναι «να βγούμε στα βουνά και να καλλιεργούμε ραπανάκια...»!!! Τι να σας πως αν το μπορείτε, κάντε το, πού θα πάμε όμως όλοι εμείς οι αστοί; Ποιοι ξέρουν από γεωργία, πώς θα ζήσουν ένα χρόνο μέχρι να φυτρώσουν τα... σπαρτά και πόσοι ξέρουν να επιβιώνουν σε τέτοιες συνθήκες ζωής. Είναι ερωτήματα που καθιστούν την έξυπνη λύση, απλώς αρλούμπα. Θα έχουμε ρεύμα και νερό; Δεν ξέρω! Από τηλέφωνα; Ούτε Βενζίνη; Σίγουρα μικρές ποσότητες και μόνο στη μαύρη αγορά. Φυσικά αυτό δεν θα κρατήσει για πάντα -ελπίζω-! Κάποια στιγμή θα ξαναορθοποδήσουμε, αλλά μετά από πόσο καιρό; Σίγουρα όχι όλοι μαζί! Πώς θα είμαι εγώ πλέον, όταν θα έχει ξαναομαλοποιηθεί η κατάσταση; Δύσκολα ερωτήματα.
Δεν θέλω να προχωρήσω σε περισσότερα, απλώς ήθελα να σας παρακινήσω στο να σκεφτείτε τι θα κάνετε σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου.
Ο Θεός να μας φυλάξει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου