ΠΟΙΗΣΗ για τα μεθεόρτια

19/9/09

Ποιος ξέχασε αυτό το χριστουγεννιάτικο φωτάκι αναμμένο;

Καθώς πέφτει το σκοτάδι

στην υγρασία του έρημου δρόμου

“εν τούτω νίκα” φωνάζει 

καμπάνα με γκι στα κόκκινα

Ποιος σε ξέχασε γιορτινό φωτάκι αναμμένο;

Το παιδιάστικό σου χαμόγελο

γεμίζει τη νύχτα μου.

Θα προβάλλω τις νύχτες στο παράθυρό μου

και θα σου χαρίζω ένα χαμόγελο 

στη μοναξιά του παγωμένου δρόμου.

Θα περάσει από κάτω σου ο καρνάβαλος 

μη ντραπείς,

θα περάσει κι ο επιτάφιος 

μη ζηλέψεις,

ένα παιδί θα ονειρεύεται μόνο βουτιές 

στην κάψα του θέρους, 

κάνε υπομονή.

Όλοι γυρνούν κάποτε

κι από Σεπτέμβρη

θα προσβλέπουν σε σένα μ’ ελπίδα

θα τους είσαι μια υπόσχεση να βγάλουν

και πάλι τον ανήφορο.

Στις επερχόμενες γιορτές

θα ‘σαι ο αυγερινός τους

κι ίσως τότε να μη σε ξεχάσουν

αλλά να σε στείλουν 

στο αιώνιο νιρβάνα σου.