"Η έξοδος της Ελλάδας δεν είναι πια ταμπού", μας λένε σήμερα.
Η πολιτική παράνοια της εποχής είναι σώστε την Ελλάδα μη επιτρέποντας την πτώχευση. Βάλτε όλοι πλάτη να σωθεί η χώρα. Κι αυτό φυσικά είναι καλό κι άγιο. Πέρασε η εποχή που λέγαμε "γιατί να πληρώσω εγώ γι' αυτά που έφαγαν άλλοι;". Τώρα είμαστε όλοι πρόθυμοι να πληρώσουμε για να σώσουμε τη χώρα. Άλλωστε όλοι μαζί θα σωθούμε και θα ωφεληθούμε από αυτό.
Το πρόβλημα σήμερα όμως είναι, ποιος έχει ασημικά για να τα δώσει για τη σωτηρία της χώρας, για να μην πω και ποιον εμπιστευόμαστε για να του εμπιστευτούμε τα τελευταία -αν υπάρχουν- ασημικά μας για να μας σώσει συλλογικά!
Η αντίληψη που κυριαρχεί στους πολιτικούς -και μιλάω για τους πιο αγνούς από αυτούς- είναι να μη σκάσει στα χέρια τους η βόμβα της πτώχευσης. Ας πάρουμε αυτή τη δόση, ας βγάλουμε κι αυτό το μήνα και βλέπουμε, σκέφτονται. Δεν είμαστε μια χώρα που θα έκανε χρονοδιαγράμματα, σοβαρές μελέτες σεναρίων, επιστημονική και συντεταγμένη αναζήτηση εναλλακτικών και ζύγισμα μεταξύ των διαφόρων πιθανών αποφάσεων. Δεν έχουμε δηλαδή τάξη, πολιτισμό, διορατικότητα.
Η αντίληψη που έχει μάλλον εμφυτευτεί σε όλους μας είναι "δεν πειράζει, βάλτε κι άλλους φόρους για τη σωτηρία της πατρίδας", "όλοι -εκτός από εμένα- έχουν αλλά τα κρύβουν"!
Επιστρέφω λοιπόν στον αρχικό μου συλλογισμό. Έχουμε εξαθλιωθεί τελείως κι αν δεν το καταλαβαίνει το συντεταγμένο κράτος θα πρέπει να βγούμε στους δρόμους και να δημιουργήσουμε νέους θεσμούς, γκρεμίζοντας τους παλιούς. Αν οι θεσμοί δεν μπορούσαν να προβλέψουν τέτοιες περιπτώσεις σαν αυτές που ζούμε, κατά τις οποίες είμαστε ουσιαστικά σε εμπόλεμη περίοδο, τότε πρέπει να δράσουμε ανορθόδοξα. Όχι δεν πίστεψα ποτέ στη βία. Πιστεύω στη δύναμη της συλλογικής έκφρασης του λαού. Πιστεύει κανείς σήμερα ότι η Συρία που καθημερινά βάφεται από το αίμα δεκάδων εραστών της ελευθερίας, δεν θα ελευθερωθεί αργά ή γρήγορα από τον τύραννό της; Ούτε Νοστράδαμος είμαι, ούτε εσωτερική πληροφόρηση έχω. Απλώς είναι νομοτελειακό. Και για όποιον δεν το καταλαβαίνει, τόσο χειρότερο για τον ίδιο. Δεν μπορεί η τυφλή και πανικόβλητη κυβέρνηση να μας αναγγέλλει φόρους λέγοντας απλώς ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο. Όλοι μας ξεπεράσαμε το φόβο και με μια μακαριότητα λέμε. "Δεν έχω, δεν πληρώνω, ας έρθουν να με βάλουν μέσα..." Κρίμα μόνο που οι φυλακές μας είναι σαν τα μούτρα της κοινωνίας μας... Σαν λαός δεν αντιδρούμε συλλογικά. Τι φταίει; Περιπέσαμε σε καταθλιπτική μοιρολατρία; Νομίζω ότι ένα κομμάτι του λαού απλώς έχει ακόμα ένα μισθό και δεν θέλει να τον χάσει. Πιστεύει -κρίνοντας εξ ιδίων- ότι κι οι άλλοι έχουν αντίστοιχα κάτι παρόμοιο κι απλώς κλαίγονται από συνήθειο! Η αλήθεια όμως είναι ότι οι τσέπες μας στέγνωσαν. Η μισθοσυντήρητη μερίδα του λαού πρέπει να ξυπνήσει από την πλύση εγκεφάλου που της έγινε. Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις, έχουν ένα μισθό -μόνο ένα;- και δεν μπορούν να νιώσουν εμένα που δεν έχω κανένα. Εγώ γι' αυτούς είμαι μια απαραίτητη παράπλευρη απώλεια... Ένα ποσοστό που αναπόφευκτα θα πλήρωνε τη δυσκολία. Τα ψέματα όμως τέλειωσαν. Υπογράψτε όσες δεσμεύσεις θέλετε με την τρόικα. Επιταγές χωρίς αντίκρισμα είναι. Λεφτά δεν υπάρχουν. Κι αν περάσουμε όλοι ένας, ένας, μοιρολατρικά την πόρτα της φυλακής το κόστος του κράτους θα αυξήσετε! Το 1% που έχει τα πολλά δεν θα πληρώσει κι εσείς δεν μπορείτε να τους τα πάρετε! Αυτοί δεν αντιπροσωπεύουν το λαό!
Στην κοινωνία μας βασιλεύει η απαξίωση. ζούμε σε ένα βομβαρδισμένο τοπίο και κανείς μας δεν πιστεύει ότι μπορεί αυτός ο σωρός ερειπίων να ξαναγίνει πολιτισμός από την αρχή. Χρειαζόμαστε λοιπόν κάποιον να μας εμπνεύσει αρχικά εμπιστοσύνη και δευτερευόντως αισιοδοξία και όραμα.
Έτσι μου 'ρχεται να πάω εγώ μπροστά, αλλά έλα που δεν ξέρω γρι από την πρακτική της πολιτικής. Ήταν πάντα κάτι που μισούσα. Πρέπει να βγάλουμε τον τόπο από τη μαζική παράνοια και την ομαδική μοιρολατρική κατάθλιψη. Πρέπει να παλέψουμε, ανανεωμένοι με πάθος και ελπίδα.
Ποιος σήμερα μπορεί να εμπνεύσει, να πείσει και να πάει μπροστά; Σίγουρα κανείς από το σύστημα των "έως τώρα"! Χρειαζόμαστε νέες αγνές μορφές επειγόντως!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου