Πέθανε ο Ραούφ Ντενκτάς

Αναδημοσιεύω το παρακάτω άρθρο από το blog της φίλης μου Αλτάνας http://www.filos-europe.com/from-brussels-with-love/archives/416, της οποίας την ειλικρίνεια και εντιμότητα -άρα και των γραφόμενων της- μπορώ να εγγυηθώ προσωπικά. 

Ήταν στην δεκαετία του ’90 και προς το τέλος της, όταν μοιραζόμουν το γραφείο με έναν συνάδελφο, που ήταν εισηγητής για την Τουρκία, σε θέματα του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου. Τελειώναμε ταυτόχρονα, αλλά ξεχωριστά κι ο καθένας από την σκοπιά του, από μια νομικής μορφής δημοσίευση για την Κύπρο. Μια Δευτέρα πρωί μπήκε στο γραφείο κεφάτος και με ύφος δέκα πασάδων με ρώτησε ρητορικά, αν μπορούσα να μαντέψω πού είχε πάει το Σαββατοκύριακο. «Στην Κύπρο», με πρόφτασε και συγκεκριμένα στην «Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου», επί το … επιστημονικότερο, μου χαμογέλασε με νόημα. «Απορείς, έ,», συνέχισε, «αλλά αν μάθεις και ότι με είχε καλέσει ο ίδιος ο ‘πρόεδρος’ Ντενκτάς, τι έχεις να πεις;». Τι μπορούσα να πω, παρά μόνο, ότι αυτό ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί σε ένα Σαββατοκύριακο, δεδομένου ότι η επικοινωνία του κατεχόμενου τμήματος της Κύπρου γινόταν, τότε, μόνο μέσω της Τουρκίας και απαιτούσε χρόνο για το ταξίδι. Κατάλαβα, ότι εκεί ήταν το ζουμί της ερώτησής του, από την θριαμβευτική του απάντηση: « Α, αυτό δεν ήταν πρόβλημα, γιατί έστειλε ο ’πρόεδρος’ το ελικόπτερό του και με παρέλαβε για να μπορώ να είμαι την Δευτέρα πίσω στη δουλειά». Μου εξιστόρησε, κομπάζοντας, την περιποίηση που του επεφύλαξε στο «προεδρικό του» ο Ραούφ Ντενκτάς, ο ηγέτης τότε των Τουρκοκυπρίων, ο οποίος ήθελε να μάθει λεπτομέρειες για την δημοσίευση, πριν δημοσιευτεί! Μήπως και για να δώσει κατεύθυνση; Διόλου απίθανο, τώρα που το καλοσκέφτομαι … Εν πάσει περιπτώσει εκείνο το πρωί κατέληξε, στη συζήτησή μας, στην εξής διαπίστωση, που «συναδελφικά» μου την εμπιστεύτηκε: «Όσο ζει ο Ντενκτάς, μη περιμένεις λύση στο πρόβλημα της Κύπρου. Είναι αγύριστο κεφάλι!»

Προχτές, στις 13 του μήνα, μας άφησε χρόνους ο Ραούφ Ντενκτάς. Παρότι τα τελευταία χρόνια δεν είχε πλέον ενεργό μέρος στην πολιτική, ήταν όμως αυτός, που «δούλεψε», όσο κανένας άλλος για την διχοτόμηση της μεγαλονήσου από τότε που νεαρός δικηγόρος, από τη δεκαετία του πενήντα και μετά, έβαλε την ιδέα στο μυαλό του. Όχι, ότι δεν έγιναν λάθη και από την δική μας πλευρά και μάλιστα λάθη τραγικά! Αλλά να, με θλίψη αναλογιζόμουν, διαβάζοντας για τον θάνατό του, πού οδηγεί η αδιαλλαξία, το μίσος, ο εγωισμός και η δίψα για την εξουσία! Και τα πληρώνουν τα σπασμένα των μεγάλων, όπως πάντα αυτοί που δε φταίνε σε τίποτα, ή που τέλος πάντων έχουν περιορισμένη ευθύνη στην καταστροφή και στον όλεθρο. Σήμερα η Κύπρος είναι χώρα ανεξάρτητη, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά μόνο στο ελεύθερο τμήμα της, υπό την ελληνοκυπριακή κυβέρνηση, εφαρμόζεται το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Το άλλο στενάζει ακόμη κάτω από την κατοχή των τουρκικών στρατευμάτων. Λίγοι είναι πλέον και οι Τουρκοκύπριοι, που έχουν μείνει στο νησί, γιατί την θέση τους την έχουν πάρει οι έποικοι από την Ανατολία και οι τούρκοι στρατιώτες. Το πολιτικό αλισβερίσι συνεχίζεται, αλλά λύση δεν φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα για το πολύπαθο νησί. Ή λέτε να βγουν αληθινά τα λόγια του συναδέλφου και να δούμε σύντομα ολόκληρη την Κύπρο να ελευθερώνεται μιας και ένας από τους πρωτεργάτες της ιδέας της διχοτόμησης δεν υπάρχει πλέον;