Ξεκίνησε και το 2012 -ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει- όπως όλα όσα φοβόμουνα ότι ποτέ δεν θα φτάσουν και ποτέ δεν θα ξεκινήσουν.
Πέρασαν τα Χριστούγεννα, πέρασε και η Πρωτοχρονιά και στερνή μας ελπίδα απόμειναν τα Θεοφάνια που όλοι ξέρουμε ότι θα περάσουν κι αυτά τόσο εύκολα όσο και τα προηγούμενα.
Φυσικά έχουμε ως άλλοθι τις Απόκριες για να μην πω τίποτα για το ...Πάσχα! Καλά να 'μαστε! Κι έτσι η ζωή τραβάει την ανηφόρα με λευκές σημαίες και μισομεθυσμένα τραγούδια. Ό,τι απομένει από τη ζωή μας είναι μόνο κάτι στιγμές μικροκαθημερινότητας, που ποτέ δεν τους δώσαμε ιδιαίτερη σημασία. Κι αυτές ως μνήμες που τόσο εύκολα σβήνουν στο κουρασμένο μας μυαλό και χάνονται με το αναπόφευκτο σταμάτημά του.
Μελαγχολικές σκέψεις... Ναι! Αναντίρρητα αληθινές όμως. Ενοχλητικά ρεαλιστικές και αναπόφευκτες.
Ας ζήσουμε το σήμερα κι ας βρούμε τι μπορεί να αξίζει από αυτή την περιπέτεια που ζούμε πάνω στη φλούδα αυτής της γης.
Το τραίνο των ...2012 ξεκίνησε ήδη κι εμείς τακτοποιούμαστε ακόμα στις θέσεις μας. Πού μας πάει; Ποιος ξέρει! Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο επόμενος σταθμός κατά το πρόγραμμα, μας περιμένει ο 2013, αν καμιά συμφορά δεν μας συναντήσει πιο πριν. Ταξίδι είναι αυτό, πολλά απρόοπτα μπορούν να συμβούν, τις οίδεν!
Καλό ταξίδι σ' όλους συνταξιδιώτες, κάποιοι ακόμα σταυροκοπιούνται... άλλοι άνοιξαν τον τουριστικό χάρτη και μερικοί βιάστηκαν να ξεκινήσουν έναν μακάριο ύπνο, ενώ από τις οθόνες των παραθύρων παρελαύνει ήδη η ταινία του National Geographic: "Ελληνική ρημαγμένη ύπαιθρος" των πλασματικών επενδύσεων κι ενώ το τραίνο πήρε φόρα στα χέρια των φωνασκούντων μηχανοδηγών.
Όνειρα γλυκά λοιπόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου