Να ζει κανείς ή να παίζει;

Οι περιπτερούχοι στην κεντρική πλατεία της Λάρισας που κάνουν απεργία πείνας, αντί για ένα ενδιαφέρον χάπενινγκ, συνιστά ένα ακόμα μνημείο της εθνικής μας κατάθλιψης. Νομίζω ότι μας χρειάζεται λίγη ψυχραιμία. Όχι παλικαριές με το θάνατο παιδιά! Κι αν χάσουμε τη δουλειά μας, το περίπτερό μας, ο εαυτός μας έχει μεγαλύτερη αξία από όλα αυτά. Ειδικά όταν το διακύβευμα είναι οι φόροι στα... τσιγάρα που είναι ο χάρος αυτοπροσώπως.

Την εποχή της φτώχειας που όλες οι ελπίδες καταρρέουν, η τελευταία ελπίδα –που πάντα πεθαίνει τελευταία- είναι το λαχείο και όλα τα συναφή τυχερά παιχνίδια. Σκέφτεται κανείς: Εδώ που φτάσαμε μόνο ένα λαχείο θα μας σώσει. Έτσι φαίνεται ότι τα τυχερά παιχνίδια δεν παρασύρθηκαν από την καθίζηση της αγοράς, απεναντίας μάλιστα. Άρα τι; Να κλείσουμε τα περίπτερα και να ανοίξουμε ΠΡΟΠΟτζίδικο;

Σκεφτείτε όμως ότι υπάρχουν και χειρότερα από... το να κερδίσεις το λόττο. Ο 79χρονος Donald Peters από το Κονέκτικατ των ΗΠΑ, κέρδισε το λόττο τη μέρα που έχασε τη μάχη με το θάνατο. Λίγες μέρες μετά η χήρα του η Σαρλότ, ζήτησε να της τσεκάρουν τα δελτία του συγχωρημένου, οπότε διαπιστώθηκε η ευτυχής ειρωνία! 10 εκατομμύρια δολάρια λοιπόν για να ξεκινήσει μια νέα ζωή...Μπρρρρ.

Τι λέτε να κερδίζει κανείς ή να μη κερδίζει;