Δεν θέλω να πάρω θέση για το κίνημα των κόκκινων πουκάμισων της Ταϊλάνδης . Δεν ξέρω τα πραγματικά δεδομένα από κοντά: Γιατί ζητούν την παραίτηση μιας νόμιμης(;) –αν και διορισμένης- κυβέρνησης. Έχουν δίκιο να υποστηρίζουν τον εκδιωχθέντα εκλεγμένο πρωθυπουργό; Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος διαμαρτυρίας σε μία δημοκρατία. Αν υπήρχαν κι άλλοι πιο δημοκρατικοί τρόπου που δεν χρησιμοποιήθηκαν. Δεν ξέρω ποιος φταίει για την προκλητική εικόνα πλουτισμού της χώρας σε κοντράστ με την ακραία φτώχεια του μισού και πλέον πληθυσμού. Τα ΜΜΕ λίγα μας λένε επ’ αυτών.
Θέλω μόνο να πω ότι τα ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΟΥΚΑΜΙΣΑ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΜΟ ΜΑΣ με τον ηρωισμό τους, την συντεταγμένη και ηθική τους αντίσταση, τη στιγμή που τα θύματα από τις τάξεις τους ήταν δεκάδες νεκροί κι εκατοντάδες τραυματίες.
-Το σύμβολο του κόκκινου πουκάμισου έδειξε φαντασία.
-Οι ειρηνικές τους κινητοποιήσεις χωρίς δολοφονίες και λεηλασίες – εκτός της τελευταίας μέρας- δίνουν μαθήματα στους δικούς μας αντάρτες πόλεων... απέναντι μάλιστα σε δολοφόνους που πυροβολούσαν στο ψαχνό άοπλο πλήθος.
-Ο ηρωισμός των αρχηγών τους που παραδόθηκαν για να μην αιματοκυλιστεί το πλήθος που τους υπάκουε, διδάσκει ήθος και σεβασμό στη ζωή.
Προσωπικά εύχομαι να μην πολέμησαν για ένα πουκάμισο αδειανό. Εύχομαι μια νέα, πιο δίκαιη χώρα να ξεπηδήσει μέσα από την απογοήτευση της υποχώρησης και τις στάχτες των καμένων κτηρίων.
Εύχομαι κάθε Τιεν αν μεν να παραμένει μνημείο ελεύθερου πνεύματος κι όχι μνημείο καθεστωτικό για τους τουρίστες.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=332247&dt=18/05/2010
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11381&subid=2&pubid=12800947
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου