Τριτοκοσμικοί ακόμα και στις κινητοποιήσεις μας

Οδύνη είναι η μόνη λέξη που ταιριάζει στα συναισθήματά μου αυτή τη στιγμή.

Αλλά είναι μια οδύνη που έρχεται πολύ αργά, όπως πάντα. Μια οδύνη που θα επαναληφθεί κι αύριο.

Ο Πρωθυπουργός αντέδρασε μα το κόμπλεξ -αυτού που νιώθει άβολα, νιώθει ένοχος-ζωγραφισμένο στα λόγια του. Απολογείται για τις αποφάσεις του. Είπε ότι η Ελλάδα είναι μια δημοκρατική χώρα. Είπε ότι κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να διαδηλώνει ωστόσο λέμε όχι στη βία που οδηγεί στην δολοφονία. Όχι κε Παπανδρέου, δεν λέμε όχι στη βία που οδηγεί στη δολοφονία, λέμε όχι στη βία, στην οποιαδήποτε βία! Αλίμονο αν φτάσουμε στα όρια της δολοφονίας, τότε τα σύνορα είναι σαφώς ασαφή. Βία είναι και το καδρόνι που σήκωσε ο διαδηλωτής ενάντια στις ασπίδες των ΜΑΤ, όπως έδειξαν τα σχετικά βίντεο. Δεν τραυματίστηκε κανείς αλλά αυτό είναι αποδεκτό; Πρέπει να μείνει ατιμώρητο; Δεν είναι βία; Αυτό είναι το λάθος μας, αν καταφέρουμε να μην πεθάνει κανείς ήταν όλα εντάξει, καταιγίδα ήταν και πέρασε. Αν όμως κάποιοι πεθάνουν τότε αντιδρούμε, αλλά τότε είναι αργά. Μόνο μπροστά στο θάνατο είναι η κόκκινη γραμμή μας;

1. Φταίει το κράτος λοιπόν με τη νοοτροπία του "εδώ που τους φέραμε, τι να τους πούμε, ας τους αφήσουμε να εκτονωθούν, για να μην επισωρεύσουμε κι άλλη οργή". Αν όμως νομίζουν ότι έκαναν το σωστό ας το υπερασπιστούν με κόκκινη γραμμή τη νομιμότητα και το δίκαιο: Ούτε ένα μαγαζί κατεστραμμένο, ούτε ένα αυτοκίνητο καμένο! Αν αντίθετα δεν έκαναν το σωστό να σηκωθούν και να φύγουν τώρα. Οι μέσες λύσεις εδώ, έχουν όλα τα μειονεκτήματα και κανένα πλεονέκτημα.

Φταίει ο κρατικός μηχανισμός του υπουργείου προστασίας του πολίτη, που δεν μπόρεσε να προστατεύσει τον πολίτη. Δεν μπόρεσε να σχεδιάσει ένα σύστημα αστυνόμευσης των κινητοποιήσεων που θα διασφάλιζε την διαμαρτυρία και δεν θα άφηνε περιθώρια βίας.

2. Φταίνε οι συνδικαλιστές που όταν επιτέλους αποφάσισαν να διοργανώσουν μία κινητοποίηση δεν μπόρεσαν να την περιφρουρήσουν δεόντως. Αν δεν μπορούν, ας μη διοργανώνουν καθόλου!!!

3. Φταίνε φυσικά και οι πάσης φύσεως μειοψηφίες της δεκάρας που θέλουν να εκπροσωπήσουν με το ζόρι την πλειοψηφία, εκ των οποίων προφανώς και οι φυσικοί αυτουργοί. Αλλά και πάλι δεν με ενδιαφέρουν άμεσα αυτοί. Υποτίθεται ότι έχουμε κυβέρνηση που θα τους σταματήσει από το να μη στέλνουν πίσω τα κρουαζιερόπλοια, από το να μη κλείνουν τα ξενοδοχεία μας, από το να μη κατακτούν ως κόκκινος στρατός την Ακρόπολή μας κι όχι Ακρόπολή τους, από το να μη δυσφημούν τη χώρα, από το να μη ρίχνουν το χρηματιστήριο, από το να μη ρίχνουν... μολότωφ. Από το να μη μπαίνουν στα στούντιο των τηλεοράσεων και διακόπτουν τα δελτία ειδήσεων κι επιβάλλοντας δικτατορικά τις θέσεις τους. Αλλά αυτοί ποτέ δεν θα αλλάξουν. Δεν έχω πλέον την παραμικρή ελπίδα. Γι’ αυτούς οι νεκροί σκοτώθηκαν από τους... πράκτορες της κυβέρνησης –μακάρι να είχαμε και σοβαρούς πράκτορες- οι οποίοι τους σκότωσαν εν ψυχρώ(!) για να στείλουν το λογαριασμό στην Παπαρρήγα!!! Μας άνοιξαν πάλι το λεξικό του επαναστάτη: Προβοκάτσια, προβοκάτορες, γκουλάγκ, κατενάτσιο, ιμπεριαλιστές, πλουτοκρατία, αντιλαϊκές πολιτικές...

Όχι, όχι δεν τα έχω με αυτούς. Αυτούς τους αγνοώ. Πάλι τα έχω με τη νόμιμη κυβέρνησή μας που δεν τολμάει -αρνούμαι να δεχτώ το δεν μπορεί- να τους βάλει στη θέση τους.

Τώρα πάλι βρισκόμαστε να κλαίμε πάνω από τις στάχτες μιας χώρας χωρίς αρχές, ηθική, τάξη, πολιτισμό. Νεκροί, τραυματίες, κατά λάθος συλλήψεις μέσα στον πανικό, καμένες και σπασμένες περιουσίες και συνέχεια στη βλάβη της εικόνας της χώρας.