Γκράφιτι

Μου αρέσουν τα γκράφιτι, όταν όμως είναι σωστά χωροθετημένα. Σίγουρα θα πρέπει να έχουν και την συγκατάθεση των... άμοιρων τοίχων που τα φιλοξενούν ή τέλος πάντων των κηδεμόνων τους. Αλλιώς όσο όμορφα κι αν είναι αποτελούν συνέχεια και υπογράμμιση της υποβάθμισης του αστικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζούμε. Τα ατάκτως ερριμένα γκράφιτι, δεν είναι παρά μία ακόμα μουτζούρα, μέσα στον ορυμαγδό των μουτζούρων που μουτζουρώνουν καταθλιπτικά την αβάσταχτη ζωή μας.

Υπάρχουν ξέρετε και γκράφιτι, φιλοτεχνημένα από διάσημους καλλιτέχνες τους είδους, που κοστίζουν εκατομμύρια, και μιλάμε για την τέχνη μόνο χωρίς το... ντουβάρι. Ένα τέτοιο βάλθηκαν να βανδαλίσουν με υπερβάλλοντα ζήλο οι καθαριστές, χωρίς να ξέρουν την αξία του. Όταν το έμαθαν ήταν αργά.

Εδώ όμως στη δικιά μου... ενορία, τη Λάρισα, ένας έφηβος ανέβηκε σε ένα βαγόνι του ΟΣΕ για να το βανδαλίσει, σκανδαλίζοντάς μας και δυστυχώς τον χτύπησε το ρεύμα του καλωδίου ηλεκτροκίνησης των αμαξοστοιχιών. Τα χιλιάδες βόλτ, τον χτύπησαν χωρίς καν να ακουμπήσει το καλώδιο και τον πέταξαν κάτω από την οροφή του βαγονιού. Η συνέχεια στα νοσοκομεία όπου προσπαθούν να του σώσουν τη ζωή.

Καλά είναι τα μεράκια παιδιά, αλλά με νόμιμους κι όχι αντικοινωνικούς τρόπους και οπωσδήποτε προσέχοντας τη ζωή μας και τη σωματική μας ακεραιότητα. Η τέχνη είναι για μας κι όχι εμείς για την τέχνη!