Καλημέρα σας φίλοι μου αγωνιστές...

Καλημέρα σας φίλοι μου. Σήμερα –και λόγω γενικής απεργίας-, σηκώθηκα αργά. Στις 10.00πμ ήταν η θερμοκρασία ήδη στους 23 βαθμούς. Μια ηδονική χαύνωση δεν άφηνε τους μύες μου να αρνηθούν την γαργαλιστική επαφή τους με το σεντόνι. Όλα αντιδρούσαν, μέχρι τη στιγμή που κατάφερα να τα αγνοήσω και να πεταχτώ απροειδοποίητα όρθιος.

Δεν βλέπω τα σύννεφα που η απαισιόδοξη μετεωρολογική υπηρεσία –μονίμως off- προμάντευε. Κατέβηκα στον κήπο μου κι ο σκύλος χαϊδεύτηκε στα πόδια μου. Απλώθηκα με μια κούπα καφέ στην πολυθρόνα μου στο γκαζόν. Αχ αυτό το γκαζόν αραίωσε, κιτρίνισε... Ας είναι λιγότερο επιτηδευμένο, άρα πιο φυσικό, πιο κοντά στην άγρια φύση που βαλθήκαμε να εξανθρωπίσουμε.

Εδώ κάτω από το δέντρο με το αεράκι να με χαϊδεύει, τα αρώματα του κήπου μου (έρχου Νότε/ πνεύσον εις τον κήπο μου / διά να εκχυθώσιν τα αρώματα αυτού...), την μουσική της σιγαλιάς και των πουλιών που τιτιβίζουν διακριτικά, μπορώ να δεχτώ την εισβολή μόνο του καφέ μου και του λάπτοπ μου.

Παίρνω αγκαλιά το macBook Pro μου με το υπέροχο λιτό και απέριττο αλουμινένιο ασημί του και σηκώνω το περισκόπιό μου στον κόσμο.

Τα νέα της επικαιρότητας, τι μας ξημέρωσε σήμερα;

Επικοινωνώ μαζί σας, τι μου κάνετε σήμερα; Συμμετέχετε στην απεργία ή όχι. Γιατί ναι, γιατί όχι; Τι γνώμη έχετε γι’ αυτή;

Επιθυμώ να μεταγκατασταθώ σε ένα παλιό πέτρινο πατρικό σε ένα ορεινό εγκαταλειμμένο χωριό. Χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς ΟΤΕ. Μόνο το macBook Pro μπορώ να συγχωρήσω να εισβάλει μαζί μου στην αταραξία της φύσης κι εσείς μέσα από το ADSL. Εκεί ξέρετε δεν φτάνει η οικονομική κρίση. Μόνα έξοδα το ADSL, ίσως και η σύνδεση του iPhone μου. Για το τελευταίο δεν έχω αποφασίσει. Επιδιορθώσεις του παλιού ερειπωμένου κτηρίου με τα χεράκια μου και χωρίς ηλεκτρικά εργαλεία. Τα ποντίκια και τις νυχτερίδες λέω να τα διώξω... Ντοματιές στην αυλή και τυρί φέτα από τον τσοπάνη που περνάει με τα πρόβατά του κάθε μέρα μέσα από την αυλή μου. Πώς όμως να απαγκιστρωθείς από τις σύγχρονες υποχρεώσεις με τις οποίες ήδη δέθηκες και τώρα δεν σ’ αφήνουν αυτές πλέον, αφού πούλησες την ψυχή σου σ’ αυτές! Σπρώξτε με σας παρακαλώ, βοηθήστε με, στηρίξτε με, λυτρώστε με. Πού ξέρετε μπορεί να μάθω κι από γεωργία!

Δεν ξέρω αν έχει σήμερα συμμετοχή αυτή η πολυδιαφημισμένη απεργία. Τι νόημα έχει; Η χώρα είναι χρεωμένη. Λες κι υπάρχουν κι άλλες λύσεις που δεν επιλέχθηκαν. Ούτε από τους αντιρρησίες της αντιπολίτευσης δεν άκουσα κάποια νέα, σαφή και πραγματοποιήσιμη εναλλακτική.

Ίσως μόνο ένα μήνυμα από εμάς τον απλό λαό, ότι είμαστε εδώ, ότι έχουμε φωνή. Ότι ξέρετε, μη μας πατάτε πολύ περισσότερο γιατί πονάμε κι αν δεν το καταλαβαίνετε κάποια στιγμή θα σας δαγκώσουμε. Ένα «βάστα» ή «μπάστα» προς κυβερνώντες για να μη ξεπεράσουν τα όρια της ανύπαρκτης κόκκινης γραμμής, προς τρόικα για να μη πιέσει άλλο την κυβέρνηση, του ενός από εμάς προς τον άλλο ότι είμαστε κι εμείς εδώ και μας αφορούν αυτά που γίνονται για μας χωρίς εμάς κι έχουμε και φωνή κι ας γιορτάσουμε την είσοδό μας στα καταναγκαστικά έργα, τουλάχιστον επικοινωνώντας μεταξύ μας για να τα βγάλουμε πέρα πιο αισιόδοξα.

Τέλος ίσως όλα να γίνονται και για την τιμή των όπλων των συνδικαλιστών και της αντιπολίτευσης που κι αυτοί πρέπει να δικαιολογήσουν το... ψωμί τους, την ύπαρξή τους, απλώς τρίζοντας τα δόντια. ας είναι θα περάσει κι αυτό.

Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς...