Κάθε χρόνο τέτοια μέρα που εμείς εδώ «αργούμε», καθώς ένα ταξιδάκι με φέρνει κοντά σε φίλους άλλων περιοχών, το διασκεδάζω με την έκπληξη -και το...φθόνο- που τους προκαλώ. Πού να ξέρει ο κόσμος τον Αχίλλειο της Λάρισας και την εξ αυτού αργία μας! Και φυσικά δεν παρεξηγώ την επιθυμία τους να ήταν κι εκείνοι για μια μέρα Λαρισαίοι –κατά προτίμηση την 15η Μαΐου!
Ο Αχίλλειος Λαρίσης λοιπόν, φαίνεται να ήταν μια πραγματική γνήσια μορφή του Χριστιανισμού στην εποχή του (4ος μΧ. Αιώνας). Μια φωτεινή σελίδα της πανάρχαιας πόλης μας που φαίνεται ότι κατοικήθηκε αρχικά από προέλληνες (Πελασγούς).
Σήμερα εμείς οι μεταμοντέρνοι Έλληνες «γιορτάζουμε» τη μνήμη αυτού του ανθρώπου αδιαφορώντας γι’ αυτόν. Ουσιαστικά γιορτάζουμε ταξιδεύοντας για κάποιον προορισμό μας επαγγελματικού ενδιαφέροντος ή απλώς για διασκέδαση. Φυσικά αυτό δεν αφορά μόνο τον Άγιο Αχίλλειο αλλά κάθε γιορτή που στις μέρες «γιορτάζεται» δια της εξαφάνισής μας στας εξοχάς.
Κι εδώ μπαίνει ο δικός μου προβληματισμός: Αν θέλουμε απλώς να κάνουμε διακοπές, ας το πούμε ευθαρσώς και χωρίς προσχήματα. Εκμεταλλευόμενοι τη μέρα μνήμης κάποιων προσώπων ή γεγονότων ουσιαστικά τα υποτιμούμε αντί να τα τιμούμε. Γενικεύοντας το θέμα, για κάθε είδους εορτασμού, μήπως πρέπει να κάνουμε μια εκκαθάριση των πολλών εορτών που έχουν συσσωρευτεί; Αν μάλιστα θέλουμε να τονώσουμε την παραγωγικότητά μας που σίγουρα δεν μας τιμά εν μέσω οικονομικής ύφεσης! Ας είμαστε έντιμοι και γενναίοι με τις αποφάσεις μας. Να κρατήσουμε μόνο τις γιορτές που μας εκφράζουν. Τα γεγονότα ή τα πρόσωπα που πραγματικά θέλουμε να τιμήσουμε. Ας γίνουν δημοσκοπήσεις, δημοψηφίσματα, έρευνες από ειδικούς που θα δείχνουν ποιες γιορτές μας συν-κινούν. Αυτές μάλιστα να τις γιορτάσουμε! Κι ας βάλουμε ένα όριο στις ετήσιες αργίες. Ώστε αν στο μέλλον θέλουμε να προσθέσουμε κι ένα νέο εορτασμό, να αφαιρέσουμε παράλληλα έναν παλιό! Αλλιώς μοιάζει η κοινωνία μας με τις παλιές σοφίτες που γεμίζουν από άχρηστα αντικείμενα μιας ζωής, τα οποία κανείς δεν χρειάζεται, δεν χρησιμοποιεί, αλλά και κανείς δεν τολμά να εκκαθαρίσει, με κίνδυνο να ζούμε σε ένα αραχνιασμένο μουσείο που δεν μας εκφράζει ή να ...πέσει η παραφορτωμένη σοφίτα στο κεφάλι μας! Τα "κεκτημένα δικαιώματα" όπως ονομάσαμε τη λούφα μας, κάποια στιγμή γίνονται φορτίο για την κοινωνία και η όποια προσπάθεια εξορθολογισμού της, μοιάζει με τον Ηράκλειο άθλο των στάβλων του Αυγείου!
Το άλλο πρόβλημα που θέλω να θίξω αφορά μόνο τις θρησκευτικές εορτές. Πώς είναι δυνατό το κράτος ή γενικότερα οι δημόσιοι φορείς να αποφασίζουν και να επιβάλλουν έναν εορτασμό σε κάποιους που συνειδησιακά δεν εκφράζονται σ΄ αυτήν! Όσο το 95% του λαού μας είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας ότι οι πιο πολλοί είμαστε τέτοιοι κι οι υπόλοιποι καλά είναι να το ...βουλώσουν και να ακολουθήσουν το κοπάδι. Μήπως όμως δεν θα έπρεπε να είναι έτσι; Μέχρι τώρα δεν είχαμε τέτοιου είδους προβλήματα, διότι απλώς κανείς δεν λέει όχι σε μια μέρα διακοπών, μια μέρα αργίας. Αν όμως βρεθεί ένας αντιρρησίας συνείδησης ο οποίος θελήσει να κάνει την επανάστασή του, όπως δικαιούται –θα πρέπει να ομολογήσουμε-, τι έχουμε να του απαντήσουμε ως δημοκρατική κοινωνία; Θα μου πείτε αν αυτός θέλει να δουλέψει ας δουλέψει. Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα, διότι αν ανοίξεις το μαγαζί σου σε κυνηγάει η Νομαρχία με το πρόσχημα του αθέμιτου ανταγωνισμού, διότι δεν υπακούς στους νόμους του κράτους. Αν κάνεις εργασίες με προσωπικό –που αυτόβουλα εργάζεται- ή/και με εργαλεία(;) εκτός του ιδιόκτητου σπιτιού σου, σε παίρνει η αστυνομία στο αυτόφωρο!!! Αν μάλιστα ανατρέξει κανείς στο blog μου τον δεκαπενταύγουστο του 2009 θα θυμηθεί ένα τέτοιο περιστατικό που καταγγέλθηκε τότε.
Καταλήγω: Είναι δημοκρατικό πρόβλημα να επιβάλλονται εορτασμοί από δημόσιους φορείς, όταν μάλιστα αυτοί έχουν ιδεολογικό υπόβαθρο, όπως οι θρησκευτικοί εορτασμοί; Κάτι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτό σαν κοινωνία. Το οφείλουμε στη δημοκρατία, στις μειοψηφίες, στον εαυτό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου