Όλοι μας μάθαμε για το καινούργιο επίτευγμα της βιολογίας: Τη δημιουργία συνθετικής ζωής! Δεν είμαι ειδικός επί του θέματος γι’ αυτό δεν σχολιάζω την βιολογική πλευρά του επιτεύγματος.
Δόθηκε όμως η εντύπωση ότι ο άνθρωπος, μέσα από αυτή την επιτυχία, δημιούργησε ζωή, έγινε δημιουργός ζωής, άρα έγινε Θεός. Δεν είμαστε μακριά δηλαδή από την γνώση του καλού και του κακού της Εδέμ ή τον πύργο της Βαβέλ. Ας προσέξουμε όμως, γιατί μέσα στους γενικούς πανηγυρισμούς παρασυρόμαστε σε λανθασμένα συμπεράσματα:
Πόσο δημιουργοί γίναμε, τη στιγμή που πήραμε το κύτταρο ενός βακτηρίου –δεν το δημιουργήσαμε- και του εμφυτεύσαμε DNA. Το DNA μας είναι αυτό που είναι συνθετικό. Αυτό το DNA λοιπόν θα δώσει στο κύτταρο τη δική του «προσωπικότητα», ιδιαιτερότητα. Μέχρι τώρα χειραγωγούσαμε τη ζωή εκ των υστέρων, τώρα τη χειραγωγούμε από την αρχή της. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Με δικές μας οδηγίες σε κύτταρα, φτιάχνουμε αφύσικους οργανισμούς που σε λίγο –έστω και λίγοι από αυτούς- θα αναδειχτούν εχθροί της ανθρωπότητας. Από εδώ και πέρα η μέχρι τώρα επιστημονική φαντασία δίνει τη θέση της στην πραγματικότητα.
Γιατί βάζουμε το χέρι μας σαν μωρά στην πρίζα;
Τέλος ας ξεχωρίσουμε άλλο πράγμα είναι η δημιουργία ζωής –μάλιστα απλούστατης μορφής- κι άλλο η δημιουργία όντων με προσωπικότητα και αυτοσυνειδησία, όπως είναι ο άνθρωπος και μόνο αυτός σ’ όλο το υλικό σύμπαν, από όσο ξέρουμε μέχρι τώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου